Pakittow is na zijn avontuur bij PRO een generaal zonder leger, althans, zonder vlag. Volgens hem geeft hij leiding aan duizenden volgelingen. Die zullen zich aansluiten waar hij zich aansluit en doorslaggevend zijn bij verkiezingswinst. Niet zo heel anders dan ‘Groep Djojo’ die beweert een achterban van 40.000 personen te besturen alsof het willoze instrumenten zijn.
Pakittow en zijn benadering van taalgebruik, politiek en bestuur zijn zeer behapbaar voor een breed, laagopgeleid publiek. Zo spreekt hij grotendeels in termen van goed en slecht, meer en minder, verbeteren en achteruitgaan. Zijn uitspraken zijn heel breed, heel emotioneel en raken datgene waar Trefossa, Papa Touwtjie en Guno Ravenberg ons voor opgevoed hebben. Gevoel boven denkvermogen. Emotie boven beleid. Nationalisme als sfeer, niet zo zeer als ontwikkelingsrichting. Zo is hij tegen armoede en voor arme mensen, mensen die het moeilijk hebben. Op welke wijze hij dat in vertegenwoordiging of bestuur wil gaan omzetten, vertelt hij ons niet. Daar is politiek gezien geen verbod op en het is niet zonder succes: van Ronald Reagan en George W. Bush, tot aan Trump, Wilders en dichter bij huis Brunswijk, hebben door gevoelens te bespelen, juichende menigten aan stemvee naar de stembus weten te trekken.
Pakittow ‘gaat landelijk’ om ‘in alle districten’ naar ‘hun problemen te luisteren’. Hij zegt een ‘movement’ te vormen die de verkiezing gaat winnen. Hij vertelt nog niet welke partij hij gaat ondersteunen, maar wil zien wat partijen nu doen. Pakittow denkt niet alleen lokaal. ‘’We hebben genoeg contacten in Panama’’, zegt hij in gesprek met TV-zender ATV, waarschijnlijk over het onderwerp zonnepanelen, maar makkelijk te volgen en coherent was zijn gedachtentrein allerminst.
Pakittow is vaak onderschat, belachelijk gemaakt en achteraf, de vinger op de pols van de samenleving gebleken. Van de protesten tegen Bouterse tot aan zijn NIS toezicht bij het tellen van stemmen tot aan de 17 februari opkomst heeft hij aangetoond als propagandist en mobilisator, het onderbuikgevoel van Surinamers te weten te beroeren. Pakittow is jong genoeg om zijn moment in de Surinaamse partijpolitiek nog te hebben en te beleven. Hij kan met een gezonde levensstijl, nog zeven verkiezingen meedoen en nog altijd jonger zijn dan Stanley Raghoebarsing. Al zouden vijf kamers in de revolver leeg zijn, de zesde kan de kogel bevatten die zijn bewind op ons land afvuurt. Als het verhaal is dat hij alles tegelijkertijd ‘beter’ gaat laten gaan, zonder ons te vertellen, wat voor toverstaf en wonderspreuken hij daarvoor gaat gebruiken, weten we niet wat hij te bieden heeft. Er is minder risico in blufpoker over een achterban die men niet heeft, dan er een achterban is, die een leider blind volgt. Zeker een leider, die na zeven jaren in de schijnwerpers, effectief is gebleken in neerhalen en wegjagen, maar nog geen serieus en uitgewerkt voorstel, over geen enkel onderwerp, heeft gepresenteerd aan het publiek.
ZIE OOK: dl 59: CHAN MOET WEG: 24 okt 2024-