Wie deze vraag afdoet als “gevaarlijk” miskent de rol van journalistiek als publieke waakhond. De vrijheid om te vragen wat anderen fluisteren, is de zuurstof van een open samenleving. In een democratie mag een vraag verontwaardiging oproepen — maar nooit censuur.
Johan Blomhoff
Johan Blomhoff
https://www.facebook.com/groups/713968489133113/user/61577593996898/?locale=nl_NL
De vraag van reporter Ganesh aan president Jennifer Simons – “Uw regering wordt beschuldigd van etnische zuivering?” – heeft velen doen fronsen. Toch is het belangrijk om onderscheid te maken tussen onfatsoen en onrechtmatigheid. Journalistiek die zich beperkt tot beleefdheid, verliest haar democratische betekenis.
Onder artikel 10 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM) valt ook de vrijheid van journalisten om confronterende, provocerende en zelfs schokkende vragen te stellen, zolang deze bijdragen aan een maatschappelijk debat. Het EHRM heeft herhaaldelijk bevestigd – onder meer in Thorgeirson t. IJsland (1992), Bladet Tromsø en Stensaas t. Noorwegen (1999) en Castells t. Spanje (1992) – dat juist bij kritiek op de overheid de grenzen van aanvaardbare uitlatingen ruimer zijn.
Ganesh deed wat een politieke journalist behoort te doen: machthebbers confronteren met beschuldigingen die in de samenleving leven. Hij verkondigde geen feit, maar stelde een vraag die appelleerde aan publieke percepties over vermeende etnische scheefgroei in overheidsbeleid. Dat is ongemakkelijk, maar niet grensoverschrijdend.
Wie deze vraag afdoet als “gevaarlijk” miskent de rol van journalistiek als publieke waakhond. De vrijheid om te vragen wat anderen fluisteren, is de zuurstof van een open samenleving. In een democratie mag een vraag verontwaardiging oproepen — maar nooit censuur.
Conclusie: Widjai Ganesh handelde binnen de grenzen van journalistieke vrijheid. Zijn vraag was scherp, maar rechtmatig — precies wat een vrije pers hoort te zijn.
https://www.facebook.com/groups/713968489133113/user/61577593996898/?locale=nl_NL
BT DINSDAG 21 OKT 2025 || ETNISCHE ZUIVERING. GANESH DOOR DE MAND GEVALLEN
Column: Etnische zuivering is geen vraag; het is taal van oorlog
21 okt 2025
Maandag vierden wij Divali – het feest van licht, harmonie en spirituele zuiverheid. We prijzen onszelf als “de kleine Verenigde Naties”. En tóch blijkt telkens opnieuw: te veel mensen blijven vastzitten in etnische reflexen. Vooral in de politiek. Terwijl Suriname juist groot is geworden omdat geen enkele groep de andere overheerst.
Tijdens de regeringspersconferentie werd aan president Jennifer Simons de vraag gesteld of er sprake is van “etnische zuivering” bij ontheffen van personen op cruciale posities die tijdens de vorige regering waren aangesteld. Laat het duidelijk zijn: die term is geen politieke vraag. Het is taal van oorlog. Een term die internationaal verbonden is aan genocide en systematische vernietiging van bevolkingsgroepen. Zulke taal gebruik je niet licht in een democratie – en zéker niet in een land dat 50 jaar onafhankelijkheid nadert als schoolvoorbeeld van etnische co-existentie.
Laat het duidelijk zijn: die term is geen politieke vraag. Het is taal van oorlog. Een term die internationaal verbonden is aan genocide en systematische vernietiging van bevolkingsgroepen. De president reageerde terecht zichtbaar scherp – en vooral helder
De president reageerde terecht zichtbaar scherp – en vooral helder. Ze herinnerde eraan dat Suriname gelaagd is opgebouwd: wie vijf mensen voor zich ziet, kan slechts kiezen uit wie er wérkelijk in die groep aanwezig is. Beleid is geen etnisch schaakspel – het is een samenstelling van realiteit. Haar slotvraag aan de journalist – “heeft u mijn antwoord begrepen?” – was een noodzakelijk wake-up moment dat meer ging over het begrip van begrippen, dan over politiek.
Een kritische pers is onmisbaar. Maar kritische vragen mogen nooit misleidende framing worden. Een journalist mag alles vragen – zolang hij beseft dat woorden geen neutrale instrumenten zijn.
Laten we eerlijk zijn:
Geen enkele politieke partij in Suriname representeert één etnische groep. Niet de coalitie. Niet de VHP. Niet de NDP. Niet één. We zijn een land van minderheden. Wie vandaag suggereert dat “zijn volk” wordt weggehaald, ondermijnt het Surinaamse fundament – namelijk dat niemand hier een meerderheid bezit. Niemand.
Wat er gebeurt bij machtswisseling is politiek – geen etnische zuivering. Het is een patroon dat al sinds jaar en dag bestaat. Moeten we dat herzien? Absoluut. Maar met wetgeving, transparantie en systeemhervorming – niet met explosief taalgebruik dat de samenleving psychologisch voorbereidt op een vijand die niet bestaat.
De juiste vraag is dus niet:
“Van wie zijn die mensen?”
De volwassen vraag is:
“Hoe ontwerpen we een systeem waarin geen enkele regering nog het gevoel kan hebben dat staatsposities persoonlijk bezit zijn?”
Wie vandaag nog suggereert dat machtsdynamiek in Suriname een strijd is tussen rassen – speelt niet met politiek. Hij speelt met vuur. Suriname is op weg naar 50 jaar onafhankelijkheid. Dan moet de etnische politiek voorgoed eindigen. Geen enkel land kan volwassen worden als het zichzelf reduceert tot stammenlogica. Wie etnisch vuur aanwakkert in een land dat op vrede gebouwd is, mag nooit aan een lucifer komen.
Nita Ramcharan https://www.starnieuws.com/index.php/welcome/index/nieuwsitem/88799
BT DINSDAG 21 OKT 2025 || ETNISCHE ZUIVERING. ONVERANTWOORDELIJKE
Ongefundeerde politieke beschuldigingen van racisme kunt u afstraffen!
19 okt 2025
Marie-Louise Vissers (NDP/BOUTIST)
Enkele politieke partijen, veelal gestoeld op etnische politiekvoering, proberen hun politieke nederlaag om te zetten in toekomstige politieke winst door slim gebruik te maken van een van de krachtigste manipulatiestrategieën in de politiek: slachtofferschap. Zij presenteren zichzelf als “de martelaar” van de democratie.
Slachtofferschap werkt psychologisch op meerdere niveaus. Het roept medeleven op, versterkt groepsbinding en schuift verantwoordelijkheid af. Daarmee wil men bereiken dat maatschappelijke kritiek niet langer gericht is op de diverse vormen van fraude waarin zij betrokken waren, maar deze verontwaardiging ombuigen in een complottheorie. Hun achterban moet gaan geloven dat zij worden achtergesteld en gediscrimineerd door hun politieke tegenstander, die zogenaamd kwaadaardige motieven zou hebben. Dit sluit perfect aan bij de ‘wij versus zij’-strategie: een tactiek in populistische politiek die altijd één vijand gebruikt voor politieke manipulatie.
Het doel is dat hun leden zich persoonlijk aangevallen voelen door de politieke tegenstander, waardoor zij nog trouwer aan hun partij verbonden blijven. Dit wordt ‘gedeeld slachtofferschap’ genoemd en is een krachtig bindmiddel.
De onmacht die leden van de “zogenaamde politieke vijand” vervolgens voelen – doordat zij telkens onware verwijten naar hun hoofd geslingerd krijgen en hier niets tegen kunnen doen – is zeer moeilijk te incasseren en veroorzaakt spanning. De strategie van ‘verdeel en heers’ komt dan in werking: een politieke partij zaait verdeeldheid bij de tegenstander om te voorkomen dat deze zich verenigt, met als doel haar eigen macht te behouden of te vergroten. Dit gebeurt door onderlinge vijandschap te creëren.
Om stand te houden tegen onterechte beschuldigingen en laster is het belangrijk om kalm te blijven en bewijs te verzamelen. Leden moeten emotionele reacties vermijden en alles documenteren wat relevant is – zoals berichten, getuigenissen en officiële documenten – zodat een juridische klacht kan worden ingediend als dat mogelijk is. Omdat het in dit geval om een groep gaat en niet om één individu, zijn juridische stappen tegen laster namelijk moeilijker. Zie Wet van Strafboek 2020, Staatsblad No. 42, artikel 321 lid 1.
Duidelijke en transparante communicatie helpt hierbij, maar politieke confrontaties moeten worden vermeden. Dat maakt dat het échte politieke slachtoffer vaak zwijgt. Wil men spreken, dan moet dit via officiële mediakanalen gebeuren, vooral bij online beschuldigingen, zodat dergelijke uitingen via juridische procedures of platformregels kunnen worden verwijderd.
Daarom is het van belang dat burgers beseffen dat politieke leiders een keuze hebben in hoe zij hun macht willen behouden: door het verdelen óf verenigen van hun burgers.
Een manier is door mensen te verdelen. Creëer een gemeenschappelijke vijand en maak het zo urgent dat het aanvoelt als een kwestie van leven of dood voor de achterban; die emotie wekt onvoorwaardelijke steun op. Veroveren, winnen tegen elke prijs, is dan het enige doel.
Een andere manier om te leiden, is door mensen te verenigen. Door het creëren van een gemeenschappelijke levensmissie, een gedeelde ambitie waarin mensen worden geïnspireerd om samen met de leider het land op te bouwen. De politieke reis om gezamenlijk iets groters te realiseren, verenigt mensen. De wens om een nalatenschap achter te laten is de reden waarom mensen zich bij zo’n missie aansluiten.
De vraag is: voor welk leiderschap kiest de burger?
Kiezen we ervoor Surinamers te verdelen in etnische en/of politieke groepen, met als doel de macht van een politieke leider te vergroten zonder maatschappelijke verantwoordelijkheid te nemen — door angst te zaaien bij hun achterban? Of kiezen we voor leiderschap dat samen met elke Surinamer een weg wil inslaan om het land op te bouwen, met als doel het welzijn van iedereen te bevorderen, met economische groei als basis voor vrijheid, veiligheid en gedeeld welzijn?
Het is aan u om te kiezen: een leider die via manipulatief slachtofferschap en verdeel-en-heerspolitiek macht wil vergaren voor een kleine groep, óf een leider die transparant beleid voert in het belang van de gehele natie, met gerechtigheid voor iedereen.
Marie-Louise Vissers
Advies, consultatie en politiek development bureau Mawini
Bronnen:
– Fearless Culture: Transformeer uw cultuur om samenwerking en vernieuwing te versnellen
– Wet van Strafboek
– KIS: Onderzoek naar polarisatie — Theorieën en aanpakken van polarisatie
https://www.kis.nl/sites/default/files/2022-06/theorieen-en-aanpakken-van-polarisatie-uitgebreid.pdf
https://www.starnieuws.com/index.php/welcome/index/nieuwsitem/88774
B-cham Chandralall
18 okt 2025
President, weest u blij met de “vervelende” vragen, zodat u antwoord kan geven op deze “vervelende” vraagstukken die door “vervelende” mensen worden opgeworpen. Want als u geen antwoord geeft, zullen anderen die vragen voor u beantwoorden en op een “vervelende” manier.
Natuurlijk zouden we iets kunnen zeggen over de “vervelende” houding naar journalisten voor het stellen van die “vervelende” vragen, en de “vervelende” manier waarop u uw propagandamachine hebt ingezet om die “vervelende” journalist genadeloos aan de schandpaal te laten nagelen. Maar weet u…
We zijn deze “vervelende” dingen al gewend van uw voorganger en zijn voorganger. Het zou ons juist verbazen als u precies dat pad niet zou bewandelen. Ik hoop dat u tevreden bent met de manier hoe die journalist propagandistisch is geexecuteerd voor het stellen van de vragen waar grote delen van de samenleving mee zitten. Ik dacht juist dat u blij zou zijn dat die vragen gesteld zijn, zodat u als moeder van het land alle ruis kon wegnemen op een sobere en geruststellende manier.
Maar die minachtende opstelling is nergens voor nodig. Wat maakt u dan anders dan uw voorganger?
Misschien is dit alles bedoeld om journalisten bang te maken om in het vervolg kritische vragen te stellen uit vrees dat ze worden afgeslacht door de media-tentakels van de partij, zoals dat ook eerder is gebeurd. Laat het dan zo zijn.
Ach… we worden al 15 jaren bespot voor het kritisch zijn, en als we dat niet doen, worden we ook verweten voor het niet-kritisch zijn.
Wan dey…. a systeem sa kenki… maar nog even niet.
Krakti Ganesh !
Lobi
https://www.facebook.com/profile.php?id=100063634414304
19 okt 2025 B-Cham: journalist die eerder op sociale media beweerde dat “de propagandamachine van de president” doelbewust journalist Widjai Ganesh zou hebben “geëxecuteerd” na diens vraag over etnische zuivering.
B-Cham Chandralall
‘Solidair met Simons’ hekelt uitlatingen van journalist: “Drama is geen journalistiek”
De Facebookpagina Solidair met Simons, die de regering van president Jennifer Geerlings-Simons ondersteunt, heeft in een scherpe verklaring uitgehaald naar een journalist, die volgens de groep doelbewust onwaarheden verspreidt en zich presenteert als slachtoffer van vermeende politieke propaganda.
In de verklaring schrijft de groep: “We hebben de zoveelste ‘vervelende klaagzang’ gelezen van ene B-Cham, die zich graag in de slachtofferrol wentelt, enkel om zichzelf als moraalridder te presenteren. De ironie is treffend! Degene die zegt te vechten tegen ‘propaganda’, gebruikt zélf elke gelegenheid om mensen te manipuleren met verdraaide woorden en opgeblazen verontwaardiging.”
Volgens Solidair met Simons is er sprake van een groeiende trend waarin publieke figuren kritiek uiten zonder respect of feiten, wat volgens hen bijdraagt aan vervuiling van het maatschappelijk debat. De groep benadrukt dat vrijheid van meningsuiting ook verantwoordelijkheid vereist. “Kritiek is welkom — het is zelfs noodzakelijk — maar kritiek zonder respect, zonder feiten, en vol insinuaties is geen moed, het is misleiding,” stelt de verklaring.
Zij reageert hiermee op opmerkingen van de journalist die eerder op sociale media beweerde dat “de propagandamachine van de president” doelbewust journalist Widjai Ganesh zou hebben “geëxecuteerd” na diens vraag over etnische zuivering. Volgens de groep is dit “pure waanzin” en een poging om verdeeldheid te zaaien.
“De president hoeft niemand de mond te snoeren. Ze heeft belangrijkere taken: een land leiden dat tientallen jaren is uitgeput door wanbeleid, verdeeldheid en goedkoop populisme. Wie geen antwoorden meer heeft, verschuilt zich achter drama, slachtofferschap en grote woorden,” aldus de verklaring. Solidair met Simons roept op tot volwassen en constructieve discussies in plaats van emotionele aanvallen of sensatiezucht.
“Wie werkelijk gelooft in journalistiek, stelt vragen met integriteit. Wie werkelijk wil bijdragen aan de opbouw van Suriname, zaait geen wantrouwen, maar zoekt dialoog. Dat is het verschil tussen oprecht kritisch zijn en doelbewust polariseren.”
Solidair met Simons besluit met een oproep aan het volk om zich niet te laten meeslepen door cynisme of provocatie:
“De president heeft geen behoefte aan schouderklopjes of applaus, maar aan een volk dat begrijpt dat vooruitgang niet gebouwd wordt op sensatie, maar op samenwerking, verantwoordelijkheid en waarheid. Suriname verdient volwassen gesprekken, geen theatrale zelfverheffing. Krakti, wan lobi, wan kondre.
Incident met Widjai Ganesh legt spanningsveld bloot tussen politiek en vrije pers
19 OKT 2025
Een deel van de Surinaamse persgemeenschap heeft fel gereageerd op de aanhoudende online aanvallen op journalist Widjai Ganesh, die momenteel op sociale media het mikpunt is van de propagandamachine van de NDP.
De lastercampagne volgde na een vraag die Ganesh afgelopen woensdag stelde aan president Jennifer Geerlings-Simons tijdens een persconferentie in Paramaribo.
De journalist vroeg of er sprake was van een vorm van etnische zuivering binnen ministeries en andere overheidsinstellingen sinds het aantreden van de huidige regering. De president reageerde met de woorden: “Als er vijf mensen van een bepaalde afkomst zijn en ik haal er één weg, is dat dan etnische zuivering? Want dan blijven er nog vier over.”
Hoewel de president haar antwoord mogelijk als rationele uitleg bedoelde, werd de reactie door velen — waaronder collega-journalisten — ervaren als minachtend en neerbuigend.
Diverse mediaprofessionals stellen dat de toon van de president niet strookt met de waardigheid en openheid die verwacht mag worden van een staatshoofd in omgang met de pers. Sinds het voorval wordt Ganesh op sociale media geconfronteerd met persoonlijke aanvallen, racistische opmerkingen en verdachtmakingen.
Gesproken wordt van een gevaarlijke trend van karaktermoord en intimidatie van mediapersonen die kritische vragen durven te stellen aan machthebbers.
“De taak van de pers is het stellen van lastige vragen, ook aan de hoogste autoriteiten. Het demoniseren van een journalist ondermijnt niet alleen het individu, maar ook het recht van het publiek op eerlijke informatie,” wordt benadrukt.
“Een leider moet juist tonen dat zij kritiek aankan. Door op deze manier te reageren, versterkt men het beeld van politieke arrogantie en intolerantie tegenover persvrijheid,” wordt verder aangevoerd.
De recente gebeurtenis heropent het debat over de kwetsbare positie van journalisten in Suriname, waar politieke beïnvloeding, sociale mediapropaganda en publieke framing steeds vaker het journalistieke werk onder druk zetten.
De journalist vroeg of er sprake was van een vorm van etnische zuivering binnen ministeries en andere overheidsinstellingen sinds het aantreden van de huidige regering. De president reageerde met de woorden: “Als er vijf mensen van een bepaalde afkomst zijn en ik haal er één weg, is dat dan etnische zuivering? Want dan blijven er nog vier over.” Diverse mediaprofessionals stellen dat de toon van de president niet strookt met de waardigheid en openheid die verwacht mag worden van een staatshoofd in omgang met de pers. Sinds het voorval wordt Ganesh op sociale media geconfronteerd met persoonlijke aanvallen, racistische opmerkingen en verdachtmakingen.
Hoewel de president haar antwoord mogelijk als rationele uitleg bedoelde, werd de reactie door velen — waaronder collega-journalisten — ervaren als minachtend en neerbuigend. “Een leider moet juist tonen dat zij kritiek aankan. Door op deze manier te reageren, versterkt men het beeld van politieke arrogantie en intolerantie tegenover persvrijheid,” wordt verder aangevoerd.
Diverse mediaprofessionals stellen dat de toon van de president niet strookt met de waardigheid en openheid die verwacht mag worden van een staatshoofd in omgang met de pers.