Ramon Abrahams over Bouterse: ‘Ook al is hij dood we blijven ‘blood brothers’, daarvoor hoef ik geen Boutist te zijn’
in Achtergronden, Actueel, Decembermoorden
“Bouterse heeft zijn leven geleefd zoals hij dat wilde, in relatie met zijn idealen. Hij zou niet treuren om zijn eigen dood, omdat hij ervoor had kunnen kiezen zaken anders en in zijn voordeel te laten verlopen. Dat heeft hij nooit gedaan en ons zelfs verboden het daartoe te leiden. Hij heeft bewust gekozen voor dit pad.” Dat zegt Ramon Abrahams, kameraad van Desi Bouterse, die hij langer dan vijftig jaar trouw is gebleven en van wie Bouterse vaker zei: ‘niemand moet komen tussen Ramon en mij’, tijdens een interview met de Ware Tijd.
Tekst Wilfred Leeuwin
Beeld dWT archief
Abrahams: “Zelf ben ik nooit een Boutist geweest; alleen al om de man zijn eigen woorden dat leiders vergankelijk zijn, maar hun idealen blijven voortbestaan. Ook al is hij dood we blijven blood brothers, daarvoor hoef ik geen Boutist te zijn. Hoewel ik de Boutisten begrijp, gaat het bij mij om het innerlijke besef wat wij gemeen hebben en wat we voor elkaar hebben betekend.”
“Bouterse zal niet te vervangen zijn. Hij was een unieke persoonlijkheid”
In aanloop naar de onafhankelijkheid van Suriname op 25 november 1975 zijn er vanuit Nederland verschillende vluchten, vol met Surinaamse jonge mannen die als beroepsmilitair hebben gediend in het leger van het voormalige moederland. Op de vlucht van 7 november 1975 zitten Ramon Abrahams en Desi Bouterse, die onafhankelijk van elkaar, net als anderen, in de aankomende onafhankelijkheid een nationalistische reden vonden hun Nederlandse nationaliteit op te geven en terug te komen, om in het nieuwe eigen leger van Suriname te werken en bij te dragen aan de ontwikkeling van hun land.
De eerste ontmoeting en kennismaking tussen die twee gebeurde al in maart toen Surinaamse beroepsmilitairen, veelal onderofficieren in het Nederlandse leger, in de kazerne iets buiten Amsterdam werden bijeen geroepen voor instructies en afspraken over hun terugkeer naar Suriname. Op 25 november krijgen Abrahams en Bouterse, net als alle andere burgers in het land, officieel de Surinaamse nationaliteit.
Hun in het verschiet liggende lange kameraadschap kenmerkt zich in de vele en lange gesprekken over hoe het land moet worden ontwikkeld tot een bloeiende natie. Gemeenschappelijke hobby’s als atletiek, vissen, jagen en het binnenland verkennen, bieden de jonge militairen ruimschoots de gelegenheid.
Maar zo gemakkelijk als zij zich het verwezenlijken van hun idealen en nationalistische gevoelens hadden voorgesteld, verliep het niet. “De politieke, economische en social-maatschappelijke situatie was ronduit verschrikkelijk en er was sprake van ernstige etnische spanningen”, blikt Abrahams terug.
Staatsgreep en leiderschap
Maar ook in het leger bleken spanningen te zijn over de maatschappelijk positie van militairen. De discrepantie in het loon van de Surinaamse militairen als Kort Verband Vrijwilligers en sinds de onafhankelijkheid militairen van de Surinaamse Krijgsmacht met dat van de beroepsmilitairen die uit Nederland waren teruggekeerd maakte de situatie er niet beter op. De beroepsmilitairen kregen naast hun maandloon van toen 323 Surinaamse gulden ook een afgedwongen Nederlandse uitkering van toen twaalfhonderd Nederlandse gulden. Voor die tijd was dat een ruim inkomen.
“We beseften dat dat, naast alles wat we aantroffen, een ernstig probleem vormde in het leger en richtten een belangengroep op die later overging in een vakbond, ‘Bomika’, wat stond voor Bond Militair Kader.” Dat viel niet in goede aarde bij de toenmalige legerleiding onder het bevel van Yngwe ‘Henk’ Elstak, een Nederlandse carrière militair.
Een vakbond binnen het leger zag hij niet zitten, maar wel een leger waarin militairen gedisciplineerd de bevelen van hun meerdere opvolgden. De perikelen leidden tot een staking van militairen en uiteindelijk tot hen verwijderen uit de kazerne met zwaar bewapende politiemannen die de opdracht mee kregen te schieten als ze zich verzetten.
De actievoerders verzamelden zich in het George Streepey Stadion. De situatie verergerde nadat eerst de medeactievoerders, Laurens Neede en Badressein Sital, en een dag daarna ook Abrahams gevangen werden genomen en voor de Krijgsraad werden gedaagd. Andere trekkers van de groep werden opgespoord.
De krijgsraad zou op een nog te bepalen datum het vonnis vellen. Een niet uitgevoerd evaluatierapport over het doorlichten van het leger door gebrek aan politieke wil, liet de actievoerders geen andere keus. In de nacht van 24 op 25 februari 1980 werd het plan om een greep naar de macht te doen ten uitvoer gebracht.
Het was tijdens die woelige dagen en het verblijf van de actievoerders in het stadion toen Desi Bouterse, die nog geen lid was van het bestuur van Bomika, zich profileerde als een strategische leider en vele verantwoordelijkheden op zich nam. Onder zijn leiding, samen met nog vijftien andere mannen, later bekend als ‘de groep van zestien’, werd de staatsgreep uitgevoerd.
(lees verder onder de foto)
Strategisch leiderschap en verijdelde coup
Abrahams: “Ik heb altijd al vanaf het begin respect voor Bouterse gehad en in hem een leider gezien. Het werd hem ook gegund en dat bleef zo tot zijn overlijden.” Dat leiderschap heeft volgens hem niet alleen gezorgd voor successen, maar ook dat in moeilijke momenten de aparte stijl van Bouterse om met mensen te communiceren heeft gezorgd dat tijdens de verschillende tegencoups die werden beraamd om het Militair Gezag omver te werpen, levens bespaard zijn gebleven en de groep onbezonnen jeugdige militairen tot bedaren werd gebracht.
Abrahams vertelt gedetailleerd wat gebeurde tijdens de tegencoup van Soerindre Rambocus op 10 en 11 maart 1982. “Rambocus en enkele van zijn mannen waren teruggedrongen in de kazerne. Wij hadden ons verschanst in het Fort Zeelandia en hadden de marineschepen tot onze beschikking. Het doel van Rambocus, om de manschapen van het leger zich te laten keren tegen het Militair Gezag, mislukte en steeds meer militairen meldden zich bij de Militaire Politie in het Fort Zeelandia. Op die manier konden wij onze verdediging beter opzetten met de wapens die wij kregen, maar ook in de aanval gaan.”
Rambocus had in de kazerne de YP’s (pantserwagens) en had negen tot tien hoofdofficieren in het gevang, onder wie Etiënne Boerenveen. Abrahams: “We hebben twee aanvallen uitgevoerd. De laatste in de ochtend van 11 maart, waarbij er hevig is geschoten. Omstreeks acht uur kwamen we bijeen in het fort. Mannen als Paul Bhagwandas, Roy Horb en Arthy Gorré waren erg gebrand de zaak zo snel als mogelijk te beslechten en het kamp weer aan te vallen. Dat werd ook aan Bouterse voorgehouden. ‘Het is mooi geweest, laat het nu afgelopen zijn’, waren de woorden van Bhagwandas. Bouterse keek ons aan en zei heel kalm: ‘we gaan het doen, maar op mijn commando, nu niet’. We waren fel, want de situatie duurde al langer dan 24 uur.”
Omstreeks half elf die ochtend ging de groep terug naar Bouterse en weer was het antwoord: ‘nog niet; ik heb daar officieren die worden vastgehouden, we gaan nog even wachten. Geven jullie mij nog een uurtje’. Abrahams vertelt dat hij en de anderen weer vertrokken, maar dat de gemoederen een beetje verhit raakten.
Om kwart voor twaalf waren de mannen weer bij Bouterse. Bhagwandas vond het nu wel welletjes en drong aan de aanval uit te voeren. “Het kan zo niet langer duren, we moeten het kamp overnemen, offeren wat geofferd moet worden. Dan is bij Bouterse weer die opmerkelijke manier van doen en kalmte en de manier van praten om mensen voor zich te winnen en tot elkaar te brengen. Hij houdt ons aan de praat tot ongeveer kwart over één. Plots zegt hij: ‘luister, om twee uur is de deadline. Komen jullie op dat tijdstip terug dan gaan we afspraken maken hoe en wat we gaan doen, maar dan is het afgelopen’. Bhagwandas is een beetje boos en ‘gelul’ roept Gorré nog, maar we gaan weg en komen om twee uur terug.”
Abrahams vertelt vervolgens dat Bouterse hen uitnodigde te gaan zitten en dat hij het weer voor elkaar kreeg de anderen tot rust te brengen en vroeg: ‘wat en hoe denken jullie het te doen?’ Op hetzelfde moment rinkelt de telefoon, Bouterse neemt op en wordt ingelicht dat Rambocus het kampement heeft verlaten en op de vlucht is geslagen. Abrahams: “Wij rukken meteen uit, gaan naar het kamp, nemen het over en bevrijden onze makkers die daar in het gevang zitten. Ik wil hiermee alleen maar aangeven wat voor soort leiderschapskwaliteiten de man bezat. Wist hij meer dan ons, was het een voorgevoel of iets anders, we hebben het nooit geweten. Rambocus komt niet verder dan het veer van Coppename, maar in elk geval is op die manier die tegencoup verijdeld.”
(lees verder onder de foto)
Zwarte bladzijde
Abrahams noemt de ‘gebeurtenissen’ rond 8 december 1982 een absolute zwarte bladzijde in de geschiedenis van Suriname. Echter, die gebeurtenissen staan volgens hem niet op zichzelf, zoals het wordt beleefd en doorgecommuniceerd in de samenleving. Met name de tegencoup van Rambocus op 10 en 11 maart, eerder ook een tegencoup van Wilfred Hawker en andere gebeurtenissen in Suriname, zijn aanleiding voor die zwarte dag.
Maar ook de interne strubbelingen en het vaak onderling oneens zijn van militairen heeft geleid tot het verbreken van de gemeenschappelijke doelen, tot zelfs het opnemen van de wapens tegen kameraden van het eerste uur. “Het begon al in augustus van dat jaar, waarna we compleet de macht in handen namen en ook de verantwoordelijkheid van zaken die zich afspeelden binnen de burgerregering die wij hadden aangesteld. Eigenlijk hadden we ook geen politieke ambities en daarom is bij de coup van 1980 ook niet gekozen voor een militaire regering. We hebben het Bouterse wel steeds aangepraat om alle problemen op te lossen met het instellen van een militaire junta, maar het vond geen ingang bij hem.”
“Bouta no de moro, maar we moeten hem op een waardige wijze uitdragen en naar zijn laatste rustplaatst brengen”
Abrahams vertelt dat ook progressieven, zoals de Volkspartij, PNR en Palu, de eenheid niet konden bewaren. Ieder ging zijn eigen weg, terwijl de problemen zich opstapelden en de militairen van alles de schuld kregen. “Er kwamen tegencoups en Surinaamse exponenten waren bezig om met behulp van het buitenland ons te dwarsbomen en zaken terug te draaien. Het was geen gemakkelijke periode. Maar de mensen waren bezig met behulp van het buitenland het wettige Militair Gezag omver te helpen. Nederland heeft ons bij de coup van 1980 wel ondersteund, maar gaandeweg had de politiek in Nederland geen ‘grip’ meer op ons, nadat wij zelf wilden bepalen. De bevoogding moest ophouden. Men vond dat wij de linker kant van de lijn volgden en dat is zeker bij Nederland niet in goede aarde gevallen, ook niet bij de Verenigde Staten en bij Frankrijk. We werden beknot en alles, zoals ontwikkelingshulp, werd stop gezet. Dat leidde tot excessen.”
Abrahams, die in de periode december 1982 in de Verenigde Staten was met zijn gezin, keerde, eerder dan gepland, dezelfde avond van 8 december terug naar Suriname. ‘Het was onvermijdelijk’ krijgt hij te horen van zijn boezemvriend Bouterse. “Het was een schok voor mij. We hebben lang erover gepraat. Het is moeilijk om erover te praten en net als Bouterse neem ik sommige dingen die ik weet mee in mijn graf. Bouterse, ik en andere militairen hebben onze code en eed afgelegd. Maar we kunnen niet stellen dat er niets aan de hand was. Na ons gesprek was het voor mij duidelijk en ik had geen andere keus dan achter hem te staan, niet alleen als kameraad, maar ik begrijp als militair onze code van ‘first thing in life is to stay alive’ en ook de spelregels dat wie succes heeft met het plegen van een coup de macht krijgt, maar als het mislukt ben je dood. Maar ik kan juist daarom ook de nabestaanden van 8 december begrijpen.”
Gevlucht
Wanneer de door de krijgsraad opgelegde straf aan Bouterse definitief wordt bevestigd en het onomkeerbaar is dat hij voor twintig jaar de gevangenis in moet, moet hij zich op 12 januari 2024 aanmelden bij de strafinrichting te Santo Boma. Op die dag organiseert Abrahams bij de woning van Bouterse te Leonsberg een ondersteuningsbijeenkomst voor de echtgenote van Bouterse. Gaandeweg die dag wordt bekend dat Bouterse zich niet gaat aanmelden en is gevlucht. “Bouterse heeft altijd tegen mij gezegd: ‘Ramon, onder geen enkele omstandigheid zal ik mij laten opsluiten’. Ik heb hem andere opties voorgehouden dan vluchten, daarover zal ik ook niets zeggen, maar hij verkoos het te doen op de manier zoals het is gegaan. Ik wist dat wat hij ook zou doen en waar hij ook zou gaan het hem goed zou vergaan en men hem niet zou kunnen vinden. Daarvoor is hij een te goede militair. Ik zei ook aan de mensen: ‘Bouterse is goed waar hij is’. Na de bijeenkomst kreeg ik een telefoontje van hem: ‘Ramon, ik heb kunnen volgen wat daar is gebeurd en wat er allemaal is gezegd. Bedankt voor alles, maar ik ben weg’.”
Abrahams vertelt aan de Ware Tijd dat Bouterse hem niet heeft gezegd waar hij ging of van waaruit hij belde. “Want dat zal u vragen. Ik weet het niet. Ik zei: ‘broeder, het gaat je goed’. We bespraken nog enkele dingen, zoals het voortzetten van onze idealen en hoe het verder moest in de NDP. Ik wenste hem succes en hoefde hem niet te zeggen dat ik mij berustte in zijn besluit. Bouterse heeft met die daad ook weer zijn weg gevolgd in relatie met zijn idealen. Zijn besluit weg te gaan, paste helemaal in dat plaatje. Zijn veroordeling heeft hij over zich heen laten gaan en hij heeft nooit geageerd tegen rechters. Integendeel. Hij is zelfs verschenen voor de Krijgsraad. Ik zou het anders hebben gedaan. We hebben hem zelf gevraagd het niet te laten gebeuren, maar hij heeft hiervoor gekozen.”
Bouterse niet te vervangen
De plotselinge dood van Bouterse was een andere schok voor Abrahams. “Ik had gehoopt dat hij tenminste nog de verkiezingen zou meemaken. Want ik had hem ook gezegd: ‘je zal minimaal een jaar tot anderhalf geduld moeten hebben’. We wilden hem terug zien na de verkiezingen.”
Het is een paar seconden stil wanneer Abrahams wordt gevraagd hoe hij terug kijkt op het leven van zijn overleden blood brother. … “Ik heb hem langer dan vijftig jaar gekend, dagen en avonden met hem doorgebracht in het binnenland, geslapen onder een tent of in een kamp. We hadden ook verschil van inzichten en die waren niet weinig, maar die hebben nooit invloed gehad op onze vriendschap; we hebben een speciale band opgebouwd…”
Na een stilte vervolgt hij: “Bouterse zal niet te vervangen zijn, voor mij niet, maar ook niet in de Surinaamse samenleving. Niemand zal zich met hem kunnen vergelijken. Zijn manier van doen, zijn charisma en zijn speciale gave om mensen voor zich te winnen tot zelfs zijn vijanden bijeen te brengen om niet tegen hem te zijn … hij was een unieke persoonlijkheid.”
“Ramon, ik heb kunnen volgen wat daar is gebeurd en wat er allemaal is gezegd. Bedankt voor alles, maar ik ben weg”
Abrahams herinnert eraan dat langer dan veertig jaar Bouterse de Surinaamse politiek heeft beheerst en de meest besproken en aanbeden politicus in de nationale geschiedenis is geweest. “De man heeft het gepresteerd om als nooit te voren 26 zetels te behalen en tot tweemaal toe rechtstreeks te worden gekozen als president. De eerste keer met negentien zetels en de tweede keer met 26. Zijn idealen gaan we voortzetten in de NDP. Daarvoor zijn er structuren waaraan we ons hebben gekoppeld.”
Het overlijden heeft Abrahams verrast, zodanig dat hij soms niet kan slapen. “Dan zie ik hem voor mij. Maar dan weet ik ook wat me te doen staat. De organisatie, wat er nu moet gebeuren, de idealen, de NDP. Bouta no de moro, maar we moeten hem op een waardige wijze uitdragen en naar zijn laatste rustplaatst brengen. Dat zal gebeuren en wat er ook gebeurt en wie wat dan ook beslist en zegt … het volk voor wie hij zoveel heeft betekend zal hem tot daar de laatste eer bewijzen en zijn grootheid gedenken. Het enige wat ik nu kan zeggen is dat ik afscheid van hem zal nemen en zeggen ‘vaarwel my brother…”
Abrahams schiet in de lach wanneer hem wordt gevraagd naar wat waar is dat hij een nier heeft afgestaan aan Bouterse. “Ik zal daarover niets zeggen. Het is wat het is. Wie het weet, weet het, ik zal het maar zo laten.”
Aanhang herdenkt Bouterse: ‘We want Bouta!’, partij maakt excuses voor ‘censuur’ journalisten
UITVAART DESI BOUTERSEDuizenden aanhangers en partijleden hebben vrijdagavond in Paramaribo Desi Bouterse herdacht, de overleden oud-president en legerleider van Suriname en de erevoorzitter van zijn Nationale Democratische Partij (NDP). In de hal van het partijcentrum in de Surinaamse hoofdstad waren optredens van muzikanten uit diverse bevolkingsgroepen terwijl op een groot scherm foto’s te zien waren van Bouterse als regeringsleider, bevelhebber, partijvoorzitter, sporter en familieman. Bouterse wordt zaterdag gecremeerd.
04-01-25
De zogenoemde singi neti, een herdenkingsbijeenkomst met een ingetogen en af en toe spiritueel karakter, leek af en toe op een verkiezingsbijeenkomst. Veel mensen droegen paarse kleren, of een pangi (omslagdoek) of angisa (hoofddoek) met die kleur erin. Het publiek werd opgeroepen om bij de verkiezingen op 25 mei dit jaar op de NDP te stemmen. ‘We want Bouta! We want Bouta!’, scandeerde de menigte op aangeven van Glenn Dest, de regisseur van de avond.
Lees ook
Journalisten en mediawerkers kregen bij het afhalen van hun perskaart te horen dat zij de woorden ‘moordenaar’ en ‘veroordeelde’ niet mochten gebruiken in het partijcentrum. Deden zij dat wel, ,,dan kon hun veiligheid niet worden gegarandeerd”. De toonaangevende Surinaamse nieuwswebsite Starnieuws besloot daarop om geen liveverslag meer te doen van het evenement. ,,Censuur kan nimmer worden getolereerd”, aldus het medium. De NDP heeft vrijdagavond excuses aangeboden voor het incident en zegt dat er geen instructies zijn gegeven om censuur toe te passen.
De avond werd afgesloten met meerstemmige trowstu singi, religieuze troostliederen die gezamenlijk worden gezongen om elkaar en de nabestaanden kracht en sterkte te geven om het verlies te dragen.
Uitvaart
Desi Bouterse, die 79 jaar is geworden, wordt zaterdagavond in Paramaribo gecremeerd. Zijn stoffelijk overschot werd op eerste kerstdag vroeg in de ochtend thuisbezorgd door onbekenden, aldus de familie en de politie.
Hij stierf op een onbekende locatie nadat hij in januari 2024 was ondergedoken om te ontkomen aan de twintig jaar gevangenisstraf die hem in december 2023 was opgelegd voor zijn leidende rol in de Decembermoorden van 1982. Daarbij werden vijftien tegenstanders van zijn toenmalige militaire bewind gemarteld en vermoord. Bouterse heeft een grote rol gespeeld in de Surinaamse geschiedenis, als couppleger, dictator, partijvoorzitter, parlementariër, president, veroordeelde drugshandelaar en voortvluchtige moordenaar.
De naaste familie neemt zaterdagochtend afscheid van Bouterse in zijn woning in Leonsberg, in het noorden van Paramaribo. Om 13.30 uur Nederlandse tijd vertrekt de rouwstoet voor een rondrit langs plaatsen in Paramaribo waar Bouterse heeft gewerkt. Deze 40 kilometer lange tocht duurt zeker twee uur. In het NDP-partijcentrum kunnen aanhangers, vrienden en relaties vanaf 15.00 uur afscheid nemen. Voor een zo vlot mogelijke doorstroom kan dat aan weerszijden van de kist. Om 20.00 uur vertrekt de stoet naar het crematorium op nog geen anderhalve kilometer afstand.
De politie zal zaterdag sommige wegen rond het partijcentrum afsluiten. Op de route naar het crematorium is evenmin verkeer toegestaan. De politie en de organisatie van de uitvaart hebben overlegd over de handhaving van de veiligheid en rekenen erop dat alle activiteiten kalm en rustig zullen verlopen. Er zijn voorzorgsmaatregelen getroffen om te voorkomen dat zaken uit de hand lopen.
Ook in Nederland is er aandacht voor de crematie van Bouterse. Zo kunnen mensen zaterdag in Amsterdam-Zuidoost de crematie in Suriname via een livestream volgen en een condoleanceregister tekenen. De middag wordt georganiseerd door de Vrienden van de NDP Nederland. Ook de organisatie Sons of Slaves Brotherhood organiseert een bijeenkomst met een livestream.
Doekhie: “Je moet ondankbaar zijn om hem niet te ondersteunen”
Rashied Doekhie. Foto: Suriname Herald
NDP’er Rashied Doekhie, oud-districtscommissaris en oud-assembleelid, noemt het een schande wanneer mensen, die van dichtbij hebben meegemaakt wat Desi Bouterse allemaal heeft gerealiseerd, hem toch niet ondersteunen. “Je moet ondankbaar zijn,” aldus de parlementariër in ruste. Doekhie zegt te hebben ervaren hoe Bouterse elke wens van hem, gericht op de ontwikkeling van het district Nickerie, heeft waargemaakt.
Van het aanleggen van stroom en water in verschillende delen, de bouw van de Henarbrug, Paradise, de wettelijke polders, tot andere grote projecten voor het westelijke district; de overleden oud-president heeft veel voor het land gedaan, aldus Doekhie via Radio Stanvaste. Het Streekziekenhuis in Nickerie noemt hij ook een verworvenheid van de ex-legerleider.
Bouterse is volgens Doekhie “bigi skrifi” en zou niet hebben gewacht op een staatsbegrafenis. De oud-districtscommissaris uit scherpe kritiek op hoe de huidige regering is omgegaan met de dood van Bouterse. Hij uit ook onvrede over het feit dat buitenlandse media plotseling wisten waar de overleden oud-president zich zou hebben schuilgehouden. “Dan hebben we twintig Bouterses gehad die overal in het land waren,” zegt Doekhie.
Volgens hem betekent de dood van Bouterse niet dat diens rol binnen de NDP is uitgespeeld. Bouterse had volgens Doekhie een pauze genomen, wat in 2020 te merken was aan de verkiezingsresultaten voor de partij in Nickerie. Nu werkt hij samen met voorzitter Jenny Simons en andere welwillende partijgenoten om te onderzoeken hoe Suriname naar grotere hoogten getild kan worden.
“Alle goede dingen moeten bij elkaar gebracht en gekoesterd worden om een sterke eenheid te vormen,” meent Doekhie. Hij benadrukt dat de besten erbij worden gehaald om een sterke nationale selectie te vormen. De invloedrijke Nickeriaanse politicus stelt dat hij alles zal ondersteunen wat in het voordeel van Suriname is. Waar er gestolen wordt, zal hij echter ook zijn stem laten horen, belooft hij.
Lobi NDPers, Sisa nanga Brada
Kameraden, Sranan mang
Houd uw hoofd koel
Jullie rouwen op dit moment om mijn heengaan. Velen, zowel nationaal als internationaal, staan ons bij. Mijn heengaan heeft jullie allen diep geraakt. Dit moment markeert een cruciaal keerpunt in onze geschiedenis.
Over vier maanden zullen jullie, als volk, een belangrijke keuze maken over de toekomst van ons geliefde Suriname, het land waarvoor ik heb geleefd en gediend tot mijn laatste adem. Deze keuze zal bepalen welke richting onze natie zal inslaan, en de gevolgen zullen generaties lang voelbaar zijn. Daarom vraag ik jullie nu om bedachtzaamheid, waakzaamheid en, bovenal, zelfbeheersing.
De belangen van onze natie zijn groot, en de krachten die tegen ons werken, mogen niet worden onderschat. De olie- en gasindustrie biedt enorme kansen en rijkdom, maar degenen die nu aan de macht zijn, hebben er belang bij deze rijkdom in eigen zakken te laten verdwijnen, ten koste van ons allen.
De vijand probeert onze natie te destabiliseren. Zij weten dat verdeeldheid hen helpt hun macht te behouden. Ze manipuleren emoties, testen jullie geduld en zetten ons tegen elkaar op. Jullie mogen niet in hun val trappen.
Als Surinamers zijn jullie een gepassioneerd volk, vol energie en liefde voor ons land. Maar in tijden van crisis is geduld essentieel. Geef niet toe aan provocaties, leugens of intimidaties. Reageer niet vanuit woede of frustratie, maar met kalmte, wijsheid en vastberadenheid.
Ik vraag jullie om je emoties te beheersen en met een koel hoofd te handelen. Blijf trouw aan onze waarden en ons groter doel: een vrij, rechtvaardig en welvarend Suriname.
De strijd gaat niet alleen tegen corruptie, maar ook tegen verdeeldheid en ongelijkheid. We willen een land waar onze kinderen in vrede en voorspoed kunnen opgroeien. Dat is het doel waarvoor we strijden.
Dit vraagt om een tactische en strategische aanpak. Geduld en vastberadenheid zijn cruciaal. Werk samen, met liefde voor ons land en respect voor elkaar. Alleen samen kunnen we de toekomst van Suriname veiligstellen en de macht teruggeven aan het volk.
Wees waakzaam. Reageer niet op provocaties, maar bepaal met wijsheid en zelfbeheersing de koers van onze natie. Samen kunnen we Suriname bevrijden van de greep van een corrupte elite en een land bouwen waar gerechtigheid, vooruitgang en welvaart voor iedereen zijn.
Ik heb geen begrafenis met staatseer nodig. Ik heb geleefd, gewerkt en mijn geliefde land en volk gediend, met alles wat in mij was, tot de dood. Ik vraag niet veel van jullie, maar geef mij een waardige begrafenis met Volkseer. 
De komende maanden zijn cruciaal. Ga ze tegemoet met geduld, vastberadenheid en een gemeenschappelijk doel. De toekomst van Suriname ligt in jullie handen.
Suriname eerst! 
Lobi
Nationale Democratische Partij – NDP
https://www.facebook.com/ndpsuriname
Saluut aan een charismatische Surinamer
03 Jan, 2025
Als jonge man schrijf ik dit ingezonden stuk met het verzoek om niet over mij te oordelen, maar uit te gaan van mijn geringe belevingen en gevoelens. Ik heb verhalen gehoord en gebeurtenissen uit de geschiedenis gelezen, maar ik heb de persoon beleefd als iemand die het maatschappelijke belang voorop stelde met als voornaamste doel; om een betere saamhorigheid, eenheid en welzijn binnen de samenleving te stimuleren.
Op 17 december 2023 heeft betrokkene tijdens een partijbijeenkomst -in Ocer- zijn volgers opgeroepen tot kalmte. Wat ik mij afvraag is; waarom heeft hij zich op vrijdag 12 januari 2024 niet aangemeld zoals het Openbaar ministerie het eiste? Zullen we zeggen dat hij zijn straf niet wilde uitzitten en onderdook of wilde hij Suriname beschermen tegen de consequenties van zijn gevangenneming? Wilde hij zich onaantastbaar gedragen, hield hij zich schuil uit egoïsme of ongehoorzaamheid of was het uit egards dat hij zich niet gevangen liet nemen, vanwege een oneerlijk proces?
Denkt u dat het makkelijk ingeslikt zou worden door menigeen om zijn gevangenneming te accepteren? Zou er misschien onrust zijn? Kon er opstand zijn? Heeft hij niet gedacht, dat het beter was dat hij zich terugtrok om escalatie te voorkomen? Ik weet het niet, maar ik heb me berust in de Wil van de Onzichtbare en Almachtige hand.
Anyway, delen uit de Surinaamse gemeenschap dragen de erkenning van zijn inspanningen. Dat is te merken aan de wijze waarop men omgaat met het verlies van deze grote leider. Op sociale media verschijnen veel filmpjes en foto’s met zijn ideologie en lovende dankbaarheid daarvoor. Hiermee wordt eer bewezen voor zijn onuitputtelijke participatie aan politiek Suriname.
Nou, ik dank in elk geval de Opperbouwmeester van het heelal, dat mijn generatie bespaard is gebleven van mogelijke ordeverstoring, die kon volgen na alles wat gebeurd is vóór ‘onze tijd’. Ik roep op tot het bewaren van de openbare orde en rust en schrijf toch aan het einde van dit stuk: dat charismatische persoonlijkheden volksmassa’s in beweging kunnen brengen, ten goede of ten kwade.
In dit geval bedank ik deze charismatische leider voor zijn oproep tot rust. Moge die verder nageleefd worden bij de rouwplechtigheden rond zijn uitvaart en moge de rust ook nog lang in onze harten bewaard zijn!
Marvin Moesan
https://www.starnieuws.com/index.php/welcome/index/nieuwsitem/84422
Als een vriend geen vriend meer is!
27 Dec, 2024
Een ode aan Desiré Delano Bouterse voor zijn leven en bijdrage aan de Republiek Suriname. Ja… had een hele speciale band met Bouterse.
Bouterse heb ik in 1978 leren kennen op het ministerie van Binnenlandse Zaken. Hij was daar op bezoek en vroeg om kennis met mij te maken. Ik vond het een eer, een sportieve good looking fellow. Hij gaf aan over mij te hebben gehoord van Laurence Neede. Nu wist ik niet wat Neede hem over mij had verteld, maar zo raakten wij aan de praat! Ik had de indruk dat hij een hele hoge dunk van mij had als ambtenaar.
Hij was sergeant-majoor en wilde zich voorstellen. Maar voordat hij begon rafelde ik zijn positie als militair uit en vertelde hem o.a. dat hij een suppletie op zijn salaris kreeg dat tweemaal hoger was dan mijn salaris. Hij schrok zich rot want juist op dat moment was hij verwikkeld in een strijd over lotsverbetering van de onderofficieren.
Zo is de basis gelegd van het voortbestaan van onze kennismaking. Later in het jaar 1979 toen de onderofficieren in actie waren bracht Bouterse met het hele bestuur meerdere malen een bezoek aan mij op Binnenlandse Zaken. Hierachter schuilt een hele geschiedenis maar wij laten het voor wat het is.
In mijn 10 jarige samenwerking als directeur van het kabinet van de president met Desie Bouterse heb ik hem beter als mens leren kennen (Ken Uzelf). Hij was een Sieraad van een mens. Helaas was hij ook ontvankelijk voor verkeerde adviezen.
Daarnaast zijn wij vrienden geworden en in die hoedanigheid kon ik meer genieten van de man zijn wijsheid en humor.
Zijn kennis over goede schrijvers en hun boeken waarover wij vaak in een heftige comparitie belandden namelijk ‘De Gods Formule’ van Jose Rodrigues Dos Santos en ‘De antwoorden op de grote vragen’ van Stephen Hawking waren voor mij een lust om in bijzijn van Bouterse tot in de kleine uurtjes van die sfeer te mogen genieten. Ik vroeg me soms af vanwaar deze man de inspiratie vandaan haalt.
Vandaar dat mijn hart vandaag bloedt. Niet omdat hij op 79-jarige leeftijd is heengegaan, dat wisten wij al, maar de wijze waarop hij als marathonloper de laatste kilometers moest afleggen, terwijl de voorzienigheid ervoor gezorgd had dat naar de omstandigheden, een goede eindsprint in het verschiet lag.
Door ’s mensen wil en eigen schuld is het anders gelopen. Desondanks zal jij Desiré Delano Bouterse de werkelijke vrede en rust ontvangen in het hiernamaals.
Aan de nabestaanden, familieleden, vrienden, Revo familie en alle overigen die de missie van Bouterse hebben begrepen, gecondoleerd en veel sterkte.
Eugène van der San https://www.starnieuws.com/index.php/welcome/index/nieuwsitem/84309
Kanhai: Nederland zal nu wel blij zijn
Door Amanda Palis
in Algemeen
“Het gaat niet goed nu”, zegt Irvin Kanhai. Hij was de advocaat van Desi Bouterse in de vijftien jaren dat het 8 decemberstrafproces heeft gelopen. Kanhai was een van de vele prominenten die gisteren, op tweede kerstdag het condoleance register heeft getekend in het partijcentrum van de NDP, OCER.
“Er is iemand dood gegaan op een vervelende manier en zelfs misschien te vroeg. Iemand die samen met anderen, personen die bewust waren van de PALU die hun eigen ontwikkeling in de hand had willen nemen. Ik denk dat er een hoop mensen zullen zijn en dat Nederland blij zal zijn. Ze denken dat niemand dat door heeft”, zegt Kanhai kort in gesprek met journalisten.
Ondervoorzitter van de PALU, Henk Ramnandanlal, is ook geweest en heeft het register getekend. “Geschrokken en niet verwacht” was zijn eerste reactie bij het horen van Bouterse zijn overlijden. “Maar het is nu eenmaal zo gebeurd, het ligt in Gods hand”, zegt Ramnandanlal. Met het overlijden van de NDP-voorzitter hoopt de ondervoorzitter van de PALU dat eindelijk de dossiers in Nederland opengesteld zullen worden. “Dan kunnen we duidelijk horen wat de werkelijke rol was van Bouterse tijdens de coup en ook wat de rol was van Nederland toen”.
De Progressieve Arbeiders- en Landbouwersunie (PALU), opgericht in 1977, was een linkse politieke partij in Suriname. Hoewel de partij niet direct betrokken was bij de militaire staatsgreep van 25 februari 1980, probeerde zij samen met andere politici na de coup de opstand te sturen en het land in te richten voor Suriname.
Onder leiding van Iwan Krolis en Errol Alibux onderhield de PALU nauwe contacten met het militaire bewind van Dési Bouterse en was het de enige partij die politiek actief mocht zijn in Suriname. In 1981 en 1983 maakte de PALU deel uit van de Surinaamse regering, waarbij Errol Alibux diende als premier van Suriname. Ramnandanlal geeft aan dat de PALU samen met Bouterse toen een aanzet had gemaakt om werkelijk een Suriname te creëren waarop de Surinamer trots op zou kunnen zijn.
Hij sprak over enkele ontwikkelingen die hier uit zijn voortgevloeid en die tot nu toe worden gehandhaafd. “Oprichting van Staatsolie, SZF en opheffing van handelingsbekwaamheid van de vrouw. Kijk ook naar Suripop bijvoorbeeld was ook gestart om onze eigen cultuur te eren en daarin investeren en dat zien we tot nu toe.”
De PALU-politicus is van mening dat de beïnvloeding van Nederland nog steeds heel zwaar is in Suriname en is van mening dat de 8 December strafprocessen nog niet voorbij zijn, ondanks Bouterse zijn veroordeling en dat hij nu ook is overleden. Naar zijn mening moeten er andere zaken naar voren geschoven worden over wat er gebeurd zou zijn en wat de rol van Nederland precies is geweest.
Ramdananlal is van mening dat de normale rechtsregels die toegepast zouden moeten worden niet zijn toegepast. “Er zijn vele getuigenverklaringen over dat de 15 mensen die zijn omgekomen dat ze bezig waren met een regime change en de betrokkenheid van Nederland daarbij. “Dit moet volgens hem ook onderzocht worden en moest ook meegenomen worden in het vonnis. “Maar dat neemt niet weg als er werkelijk sprake is van mensenrechtenschending dat het goedgesproken moet worden”, zegt Ramnandanlal.
Het 8 decemberstrafproces, betreffende de gebeurtenissen van december 1982 waarbij vijftien prominente Surinamers werden geëxecuteerd, heeft vijftien jaar geduurd. Het proces begon in 2007 en bereikte zijn definitieve uitspraak op 20 december 2023, toen het Hof van Justitie een eindvonnis velde.
Volgens het Surinaamse Wetboek van Strafvordering staat er tegen dit vonnis geen enkel rechtsmiddel meer open. Het proces kende diverse fases, waaronder getuigenverhoren, juridische procedures en hoger beroep, en werd gekenmerkt door complexiteit en langdurige juridische stappen. Uiteindelijk werd de hoofdverdachte, voormalig president Desi Bouterse, veroordeeld tot een gevangenisstraf van twintig jaar. https://keynews.sr/kanhai-nederland-zal-nu-wel-blij-zijn/
VHP ontkracht vals bericht over begrafenis ex-president Desi Bouterse
vrijdag 27 december 2024
Een vals bericht, verspreid via een nepmediapagina die zich voordoet als de officiële pagina van de VHP, beweert dat president Chan Santokhi heeft besloten ex-president Desi Bouterse niet met staatseer te begraven.
De VHP heeft inmiddels bevestigd dat dit bericht onjuist is en niet afkomstig is van de partij.
Tijdens het tekenen van het condoleanceregister op donderdagmiddag verklaarde NDP-topper Ramon Abrahams dat er nog geen verzoek is ingediend voor een begrafenis met staatseer. “Als het komt, dan komt het,” aldus Abrahams.
Bouterse, tweemaal president van Suriname (2010-2015 en 2015-2020), werd in december 2023 veroordeeld tot 20 jaar celstraf wegens betrokkenheid bij de 8-decembermoorden.
Vanaf januari 2024 was hij voortvluchtig, terwijl hij leed aan nierfalen.
De VHP benadrukt dat officiële berichten enkel via de partijkanalen worden gecommuniceerd en roept het publiek op alert te zijn voor valse informatie. https://www.gfcnieuws.com/vhp-ontkracht-vals-bericht-over-begrafenis-ex-president-desi-bouterse/