Opeens, omdat de VHP aan de macht is, wordt er van een totalitaire staat gesproken. Opvallend genoeg vooral uit de mond van creolen, van geschoold tot ongeschoold. Een vleugje ongeloof, angst en teleurstelling liggen bij veel creolen waarschijnlijk aan de basis omdat beseft wordt dat er een historische transformatie heeft plaatsgevonden, de teloorgang van DE SURINAAMSE POLITIEK die altijd in handen was van de creolen. Een metamorfose heeft zich voltrokken met een historische nieuwe leiding aan de macht die totaal anders denkt dan de creool. De angst dat de hindoestaan zijn zuur verworven macht nooit meer uit handen zal geven, maakt dat de creool van verbittering over het kwijtraken van zijn macht, is verzand in pure rascisme. Een ware hetze tegen de bevolkingsgroep die de politieke en economische macht heeft weten te verwerven. Over de VHP als eenheid zou de creool veel kunnen leren, in plaats van de machtige winnaars van de verkiezingen met laag bij de grondse middelen te willen bestrijden. Deze strategie zal niet helpen, integendeel omdat de scheldkanonades georkestreerd zijn en weinig hout snijden. Grondige analyses over het historische verlies en de grote achterstand bij de zwarte bevolkingsgroep blijft uit of er wordt subtiel opzettelijk een draai aan de realiteit gegeven alsof een bepaalde bevolkingsgroep andere bevolkingsgroepen onderdrukt. een soort oppositie en tegenwerking van de VHP wordt er in de samenleving gekweekt. Op deze manier zal nooit gecorrigeerd kunnen worden vanuit de eigen achterstand als de opposanten niet eens weten wat er precies aan de hand is, hoe de geschiedenis zich bezig is te transformeren. De VHP maakt al die tijd blijkbaar wel haar grondige analyses en corrigeert steeds zichzelf door aansluiting te zoeken bij de realiteit in Suriname en de wereld. Uit de sfeer van de bananenrepubliek te stappen en op basis van wederzijds voordeel en wederzijds respect samenwerkingen aan te durven gaan met grote naties in de wereld. De geopolitieke ondersteuning te zoeken en hiermee de voorsprong op de achtergebleven scheldende creool nog meer te vergroten. Op deze manier ervaart de creool het huidige regiem onder leiding van de VHP als een heerser boven zich die zij aan zichzelf heeft te danken. Hoeveel creoolse politieke partijen zijn er wel niet in de loop van de politieke geschiedenis opgericht? De oudste was de NPS, daarna volgden er velen in willekeurige volgorde genoemd, namelijk PSV, PNR, PNP, DRS, ABOP, DOE, DA’91, NDP, SPA, DP, DNP, BEP, VVD, STREI, PALU, A20. Enorme versnippering dus, elkaar steeds bestrijden in plaats van aan te vullen.
Vanuit een primitief gevoel van behouden van het eigene, “wi egi sani”, de cultuur te beschermen heeft de creool bewust of onbewust culturele emoties op de voorgrond geschoven en met de politiek geprobeerd de emotie van de achterban te bespelen, want “black lives matter”. Daarmee niet beseffend dat de achterstand in academische ontwikkeling van de eigen achterban gestagneerd werd. De achterban moest emotioneel blijven zodat zetels gegarandeerd bleven. Op grond van deze primitieve instincten is Suriname door de jaren heen bestuurd en daarom kon er geen ontwikkeling worden gebracht hoewel de economie wel groeide dankzij de multinationals en de grondstoffenroof in ruil voor belastingen en royalties. Maar de Surinamers bleven arm. Want economische ontwikkeling en groei en een academisch geschoolde bevolking en achterban gaan hand in hand. Dit is wat de VHP goed heeft begrepen. Het armoede vraagstuk los je anders niet op. Anno 202o heeft de ABOP het gepresteerd nog steeds ongeletterden in de DNA te positioneren en ook als Districtscommissarissen en directeuren in bedrijven en instanties. Deze trend is door de VHP doorbroken omdat de VHP leider Jaggernath Lachmon toen al inzag dat cultuur een bindmiddel is om massaal en verenigd wetenschap te bedrijven. En om dat te kunnen moest de achterban zich academisch ontwikkelen dan wel productief een belangrijke speler te zijn. Daarom is de VHP in staat om deskundig kader te genereren en niet bang om de cultuur los te laten in de politiek, een scheiding te brengen in politiek en cultuur omdat zij economisch productief een sterke speler is. De creool houdt nog steeds vast aan het samengaan van primitieve gevoelens en politiek bestuur en dat botst, dat gaat niet samen, dat is door de jaren heen het grote bedrog geweest voor machtsverwerving. De VHP heeft in de Surinaamse politiek voering de denkwijze van Albert Einstein tot uitvoering gebracht, namelijk: ” ALS JE BLIJFT DOEN WAT JE ALTIJD DEED, KRIJG JE WAT JE ALTIJD KREEG”. Terwijl de creool deze stelling heeft omarmd, is blijven doen wat hij altijd deed, de achterban dom, onkritisch en afhankelijk houden. En precies dit past niet meer in de Surinaamse realiteit en de wereld. De ambtenarij en de ministeries zitten vol met partij loyalisten die van toeten nog blazen wetn. De vooruitstrevende regerende partij de VHP heeft met dit euvel te dealen en rukt versterking aan op alle fronten in de vorm van presidentiële commissies en het aantrekken van kennis via allerlei consultancy bureaus waardoor de meeregerende ABOp steeds meer buiten spel wordt gezet door eigen toedoen om laaggeletterde familieleden, vrienden en kennissen op hoge posities te positioneren uit puur eigen belang en kortzichtigheid met betrekking tot de weg en de richting die de VHP is ingeslagen. De VHP heeft zich aangepast aan de wereldorde die een enorme grote transitie doorstaat vanwege de wisselende machtsverhoudingen in de grootste economieën: VS, China, EU en Rusland. De VHP kan dat omdat veel van haar leden en achterban aan technische universiteiten hebben gestudeerd. De VHP kan dus meelopen met de wereldwijde technologische innovaties en deze kennis goed inzetten voor de ontsluiting van Suriname vanuit Nickerie. En juist deze technologische voorsprong vanuit Nickerie baart de creoolse politieke partijen enorme zorgen, omdat zij die technische kennis ontberen en daardoor de ontwikkeling en groei nooit op gang zullen kunnen brengen. Dit was de oorzaak, de reden voor een stagnerende economie vanaf na de onafhankelijkheid. Het niet in huis hebben van deze kennis deed de NDP een nieuw model van KRIJGSHEERSCHAP ontwikkelen, een soort gangsterisme in een achtergebleven bananen republiek. Hier kwam geen wetenschap noch technologie aan te pas en konden de machthebbers ongestoord hun gang gaan met het totaal leegroven van het land omdat hun achterban genoegen nam met de kruimels, afhankelijk, dom en onkritisch was gemaakt maar vooral was opgehitst tegen de ex-kolonisator die juist werd beschuldigd van wat de NDP zelf deed: ROOF. vanaf 1969 tot en met 2020 heeft Suriname in deze greep van het VISIELOZE TIJDPERK van de creoolse politieke partijen geleefd. het roer ging pas om met een totaal andere visie vanuit de VHP, wat voet aan de grond kreeg met de ORANGE MOVEMENT. De economische elite in Suriname wordt overduidelijk gevormd door de VHP die niet alleen wetenschappelijk-technologische kennis in huis heeft maar ook de voedselproductie, de handel en de politieke macht. Met andere woorden de zeggenschap over de CENTRALE OVERHEID en al haar werkarmen. De executieve President komt uit de gelederen van de VHP. Deze voorsprong is ten opzichte van de creoolse politieke partijen een duizelingwekkende achterstand bijna uit te drukken in lichtjaren. Deze macht zal de VHP alleen nog maar verder vergroten naar het niveau van nog meer dan 28 zetels. Een totale zeggenschap en macht in de republiek Suriname ia wat ons land te wachten staat, omdat de achterstand niet meer in te halen is. vandaar de uitspraak van DESI BOUTERSE dat alleen met wapens de regering weg te halen is. Duidelijk aansturend op een RASSENOORLOG denkt de NDP haar schuld in te dekken en de VHP terug te dringen. Maar de democratisch verworven macht zal door de wereld verdedigd worden. De VHP regering stevent duidelijk af op een zeer intieme samenwerking met de grote democratieën, de VS, Frankrijk, Nederland en de EU. De wereld is zich aan het herschikken vanaf de bestorming van het CAPITOOL. De lagere volksklasse moest weer geneutraliseerd worden en de staat weer de sterke autoritaire overheid die geen tweede bestorming waar dan ook in de wereld zou dulden. De volksklasse moest weer op haar plaats worden gezet en mocht zich op social media vrijelijk uiten totdat zij uit de bocht vloog en de autoriteiten ingrepen met strafrechtelijke sancties. Het in toom houden van de losgeslagen generatie moest weer tot de orde van de dag worden gebracht omdat anarchie een groot gevaar was voor de democratie. Autoritair optreden staat vooralsnog niet gelijk aan onderdrukking en ondemocratisering. Ordnung mus sein omdat anders van ontwikkeling geen sprake kan zijn daar niemand risico’s wenst te lopen in een ongeordende maatschappij. dat is wat de regering Santhoki doet: ORDE.