Santokhi heeft meeste recht op een tweede termijn
maandag 9 juni 2025
De meeste mensen in Suriname voelen haarfijn aan wat rechtvaardig is en wat niet. En wat er nu speelt rond de vorming van een nieuwe regering riekt naar allesbehalve rechtvaardigheid.
Hoe is het mogelijk dat degene die veruit de meeste stemmen van het volk heeft gekregen, mogelijk aan de kant wordt geschoven?
Iedereen weet: als Suriname een systeem had waarin het volk rechtstreeks haar president koos, dan zou Santokhi met vlag en wimpel winnen. Hij is de populairste politicus van dit moment, en dat is niet zomaar.
Het vertrouwen dat tienduizenden stemmers in hem hebben gesteld kan niet genegeerd of weggewuifd worden omdat enkele partijleiders andere belangen najagen.
Het is niet hun persoonlijke agenda die leidend moet zijn, maar de stem van het volk.
Wanneer een leider het vertrouwen krijgt van een meerderheid, verdient hij ook de kans om zijn werk af te maken. Het zou ondemocratisch en zelfs beledigend zijn als dat recht hem wordt ontnomen.
Dat sommigen nu dromen van een terugkeer van de NDP-regering is hun goed recht, maar ik ben ervan overtuigd dat velen zich die keuze op termijn zouden beklagen.
Het land heeft nog te veel wonden van de vorige regeerperiode die nog niet eens helemaal geheeld zijn. Waarom dan teruggrijpen naar wat eerder mislukte?
Ik blijf erbij: Chan Santokhi is degene die Suriname verder moet leiden. De stem van het volk moet zwaarder wegen dan achterkamertjespolitiek.
Ik geloof oprecht dat het gezonde verstand het zal winnen en er uiteindelijk iets onverwachts, iets beslissends zal gebeuren dat alsnog de weg vrijmaakt voor zijn tweede termijn.
De democratie zal zegevieren. En hij zal blijven.
S. Tewari. https://www.gfcnieuws.com/santokhi-heeft-meeste-recht-op-een-tweede-termijn/
BT MAANDAG 9 JUNI 2025 || GENTLE & RESIDA: GEVAARLIJK SPEEL
President Santokhi móét blijven, desnoods met harde hand
6 juni 2025
Suriname staat op een gevaarlijk kruispunt. Dit is niet het moment voor zwakte of terugtrekking.
Chan Santokhi moet president blijven, en hij moet er álles aan doen om dat voor elkaar te krijgen. Al betekent het dat hij onorthodoxe middelen moet gebruiken.
Want de waarheid is simpel: het gaat om de toekomst van ons land. We hebben vijf jaar lang gezwoegd, geslikt en volgehouden om de puinhoop van de vorige regering op te ruimen. Was dat voor niets? Laat niemand zich vergissen: als Santokhi nu loslaat, gaan we keihard terug naar af. De offers die we brachten, hogere prijzen, minder subsidies, harde bezuinigingen, waren niet om weer in chaos te belanden.
Een groot deel van het Surinaamse volk heeft gekozen voor orde, structuur en herstel. En dat herstel is nog lang niet af. Dit is geen tijd voor ‘wie volgt er op’. Er moet worden doorgepakt.
Ik zeg het duidelijk: Chan Santokhi mag deze macht niet vrijwillig uit handen geven. Hij moet vechten. Elke route, elk compromis, elk strategisch spel moet worden benut.
Want wie denkt dat een andere leider het beter zal doen, houdt zichzelf voor de gek. We hebben als natie geen luxe om weer te experimenteren met amateurs.
De gekozen DNA-leden van andere partijen moeten hun rug rechten. Ze zijn er niet om partijspelletjes te spelen, maar om het volk te dienen. En het volk wil Santokhi. Punt.
De VHP heeft 17 zetels, misschien meer. De meeste stemmen gingen naar hem. Laat niemand dat vergeten.
Wie hem nu laat vallen, ook de gekozen DNA- leden van de ABOP, BEP, PL, A20 en NPS, verraadt het land.
Ik doe daarom een dringend beroep op hen om hun verantwoordelijkheid te nemen en hun volledige steun te geven aan de VHP.
S. Tewari https://www.gfcnieuws.com/president-santokhi-moet-blijven-desnoods-met-harde-hand/
- 06 JUNI 23:04
VHP heeft de NPS vaak geholpen
In de editie van 4 juni op Starnieuws, zag ik een column van Hans Breeveld onder de kop: ‘Regeringsformatie, de NPS en onze mensenrechten’. De heer Breeveld zegt dat in 1969, de VHP de leiding had bij de uitsluiting van de NPS onder leiding van Pengel. Dat berust niet op waarheid.
VHP-voorzitter Lachmon, bekend als een democraat met hoge normen en waarden en als voorvechter van verbroedering, heeft nooit enige partij uitgesloten. Dus de bewering dat de VHP onder leiding van Lachmon, de NPS had uitgesloten, is niet correct. In plaats daarvan zou er in die periode een coalitie met de PNP onder leiding van Jules Sedney zijn gevormd.
Naar mijn mening heeft de heer Hans Breeveld, al dan niet bewust, een belangrijk stuk geschiedenis buiten beschouwing gelaten. Hij lijkt te zijn vergeten dat de NPS bij de verkiezingen van 1955 terugviel van dertien naar slechts twee zetels. De heer Lachmon stelde toen voor dat twee van haar gekozen Statenleden hun zetel zouden afstaan ten gunste van de NPS. De heer Sewberath Misser zag vervolgens af van zijn plaats in de Staten, waarna de heer Adolf Pengel bij de daaropvolgende tussentijdse verkiezingen werd gekozen.
Ook in 1986, tijdens de onderhandelingen over het herstel van de democratie en de organisatie van verkiezingen met de toenmalige militaire machthebber Bouterse, stelde VHP-leider Lachmon een duidelijke voorwaarde: “De NPS en de KTPI moesten betrokken worden bij het proces”. Indien Bouterse niet voldeed aan de eis zou hij niet deelnemen aan de gesprekken.
Bouterse ging uiteindelijk akkoord met deze eis. Het is dus mede dankzij deze opstelling van de VHP dat de NPS politiek is blijven voortbestaan; zonder die inzet van VHP-voorzitter Lachmon had de NPS, wellicht haar rol in het Surinaamse politieke landschap verloren.
Tijdens de formatie van de regering in 2020 stelde de ABOP, onder leiding van Ronnie Brunswijk, als voorwaarde dat de NPS geen deel zou uitmaken van de nieuwe coalitie. Deze opstelling was ingegeven door het mislukken van de zogenoemde Mapane-overeenkomst tussen Brunswijk en NPS-voorzitter Gregory Rusland. VHP-voorzitter Santokhi hield voet bij stuk: de NPS moest wél betrokken worden bij de coalitie, omdat zij altijd een trouwe partner van de VHP is geweest. Het is dus historisch gezien de VHP geweest die de NPS heeft binnengehaald, en niet andersom.
Tegen die achtergrond verbaast het mij dat de NPS, onder leiding van Gregory Rusland, zich tegenwoordig lijkt af te keren van samenwerking met de VHP, terwijl zij nu wel openstaat voor een mogelijke alliantie met de NDP. Het roept de vraag op of hier sprake is van een koerswijziging op basis van principes, of persoonlijke of partijpolitieke belangen.
Minister Tjon A Hing en minister Marie Levens hadden van president Santokhi alle ruimte gekregen om hun eigen beleid, gedragen door de NPS, uit te voeren. Zo was de doorstroomregeling in het onderwijs een initiatief van de NPS, en niet van de VHP. Dit beleid is echter op alle fronten mislukt. Ook het Housing Program, waarvoor NPS-voorzitter Gregory Rusland de verantwoordelijkheid droeg, heeft de gestelde doelen niet gehaald. Het verwijt aan de VHP dat de NPS geen ruimte zou hebben gehad om haar beleid uit te voeren, is dan ook volkomen ongegrond.
Onder leiding van voorzitter Gregory Rusland is de NPS er niet in geslaagd om electorale groei te realiseren; integendeel, de partij heeft in de loop der jaren aan stemmen ingeboet. Dankzij het gewijzigde kiesstelsel wist de NPS desondanks zes zetels te bemachtigen. Het is overigens de VHP die in juli 2023 het initiatiefvoorstel tot wijziging van de Kiesregeling en de Grondwet heeft ingediend.
Uiteraard is het het volste recht van de NPS – en in het bijzonder van voorzitter Rusland – om te bepalen met wie zij politiek wil samenwerken. Wat echter wringt, is wanneer men die keuze probeert te rechtvaardigen met motieven die op zijn minst twijfelachtig of niet onderbouwd zijn. In het televisieprogramma Suriname Kiest van ABC verklaarde Gregory Rusland zich “gekleineerd” te voelen door de VHP, maar hij liet na om namen te noemen of concrete voorbeelden te geven.
De verbittering van Rusland jegens president Santokhi en de VHP is alom bekend in politieke kringen en daarbuiten. Die diepe persoonlijke animositeit is niet alleen zorgwekkend, maar vormt ook een bedreiging voor rationeel en constructief politiek handelen. Gezien de recente ontwikkelingen en de richting waarin de onderhandelingen zich bewegen, kan men met recht stellen dat de regering die momenteel wordt gevormd vooral een anti-VHP-karakter lijkt te hebben.
Idris Naipal https://www.starnieuws.com/index.php/welcome/index/nieuwsitem/86775
Regeerakkoord NDP bevat paradox indien VHP niet meedoet
in Actueel, Ingezonden, Opinie
INGEZONDEN
In het regeerakkoord dat NDP heeft gesloten met NPS, Abop, PL, BEP en A20 kan men lezen dat de tweedeling die in de afgelopen jaren is ontstaan een bedreiging vormt voor de sociale samenhang. Gekozen wordt daarom voor samenwerking in plaats van verdeeldheid. Mooie woorden en wie kan er nou op tegen zijn?
Gaan wij er even vanuit dat de tweedeling verwijst naar minderbedeelden die het gelag moeten betalen, althans er zeker niet beter op zijn geworden en mensen die steeds rijker worden, dan rijst de vraag of het uitsluiten van VHP tot deelname in het akkoord de tweedeling niet juist in stand houdt? Immers, er wordt gekozen voor samenwerking in plaats van verdeeldheid.
“In het akkoord zitten nogal wat tegenstrijdigheden”
Het regeerakkoord bevat wat dit betreft dus een paradoxale gedachte. Tenzij VHP helemaal niet is uitgesloten en het haar vrij staat alsnog deel te nemen in het akkoord. Dan zou er dus sprake zijn van een nationaal kabinet.
Een nationaal kabinet is een kabinet waaraan de belangrijkste of alle politieke partijen deelnemen. NDP en VHP hebben de meeste stemmen toegewezen gekregen door het electoraat. Men zou dus kunnen zeggen dat dit kabinet zijn legitimatie ontleent aan de kiezers. Echter, kiezen politieke partijen er voor om VHP buiten dit kabinet te laten, dan kiezen zij eigenlijk voor versterking van de tweedeling dat het regeerakkoord juist beoogt te voorkomen.
Wie wordt nou in de maling genomen? In Suriname is bijna alles anders dan het lijkt. Politieke macht komt blijkbaar niet meer uit de loop van een geweer, maar door toekenning van departementen aan deelnemende partijen. Van een andere politiek is dus helemaal geen sprake, wel van een ander systeem. Het is al altijd zo gegaan.
Er is geen geld om al die mooie plannen uit te voeren. Er zal dus moeten worden geleend. Bij welke banken of welk land? Daarmee zal weer worden ingeteerd op verwachte olie- en gasopbrengsten. Dus nog meer schulden.
Dan wordt er in het regeerakkoord gesproken over het oprichten van een zelfstandig PSA-instituut om structurele samenwerking met de diaspora mogelijk te maken, waarbij culturele, economische en intellectuele netwerken worden benut. Hoe kunnen die netwerken nou worden benut indien een partij die een grote bevolkingsgroep vertegenwoordigt niet deelneemt in de regering en gedoemd is tot de oppositie?
Of is het soms de bedoeling om de diaspora aan het lijntje te houden, terwijl het sneller kan door een wetsvoorstel in te dienen in DNA om de diaspora de Surinaamse nationaliteit toe te kennen op grond van het Territorialiteitsbeginsel. Dan zou het niet uitgesloten zijn dat de in het akkoord bepleite remigratie nog sneller kan plaatsvinden.
In het akkoord zitten dus nogal wat tegenstrijdigheden. Het zou getuigen van voortschrijdend inzicht indien hieraan wordt tegemoetgekomen.
Rinaldo van Rhemen https://dwtonline.com/regeerakkoord-ndp-bevat-paradox-indien-vhp-niet-meedoet/
Ashwin Ramcharan: Stemmenkampioen Chan uitgesloten, weduwe Bouterse trekt aan de touwtjes
vrijdag 6 juni 2025
Share on WhatsAppShare on FacebookShare on X (Twitter)Share on EmailShare on LinkedIn
De bekende analist dr. Ashwin Ramcharan stuurde een analyse naar GFC Nieuws over de huidige politieke situatie in Suriname.
Volgens hem is er sprake van een “Huichelaarscoalitie” die voortkomt uit persoonlijke wraakgevoelens, met als schrijnend dieptepunt het uitsluiten van hervormer Chan Santokhi.
Ramcharan noemt het resultaat een tragedie voor de democratie en waarschuwt dat Suriname dreigt af te glijden naar een staat van rancune, verdeeldheid en moreel verval onder het motto: “Make Suriname Hate Again.”
Ashwin Ramcharan: Stemmenkampioen Chan uitgesloten, weduwe Bouterse trekt aan de touwtjes
vrijdag 6 juni 2025 Jennifer Atmo Suriname
Share on WhatsAppShare on FacebookShare on X (Twitter)Share on EmailShare on LinkedIn
De bekende analist dr. Ashwin Ramcharan stuurde een analyse naar GFC Nieuws over de huidige politieke situatie in Suriname.
Volgens hem is er sprake van een “Huichelaarscoalitie” die voortkomt uit persoonlijke wraakgevoelens, met als schrijnend dieptepunt het uitsluiten van hervormer Chan Santokhi.
Ramcharan noemt het resultaat een tragedie voor de democratie en waarschuwt dat Suriname dreigt af te glijden naar een staat van rancune, verdeeldheid en moreel verval onder het motto: “Make Suriname Hate Again.”
De democratie ondermijnd; van ’tralala’ naar ‘dadaa’ verandering?
6 juni 2025
“Wat niet bij elkaar hoort, zal niet bij elkaar blijven”. Weet u het nog? Is dit niet wat drs. Simons predikte sinds 2020?
De politieke realiteit die zich na de verkiezingen van 25 mei 2025 in Suriname heeft voltrokken, verdient geen respect, maar diepgaande juridische en morele kritiek. Wat zich afspeelt, is geen “gewone” coalitievorming binnen een democratie, maar een gestructureerde machtsconcentratie en uitsluiting van een groot deel van het volk. Het is, juridisch gesproken, een ongeoorloofde uitholling van de representatieve democratie en moreel gezien een verraad aan de republiek. Meer dan een derde van de kiezers en gekozenen werden bewust buiten gehouden. En dat had nu, vanwege de uitspraak van het Constitutioneel Hof, anders moeten zijn.
Met diens stemmen vertegenwoordigt een grote partij een aanzienlijk deel van het Surinaamse volk. Dit mandaat is niet zomaar een cijfer — het is een democratisch signaal, geworteld in vertrouwen en hoop van de stemmers na een nationale (!) inspanning om het land op te bouwen. Dat de partij is uitgesloten van de vorming van een coalitie die wél ruimte biedt aan partijen die tot voor kort als principieel onverenigbaar werden beschouwd, is geen strategische verantwoorde en doordachte keuze, maar een welbewuste daad van uitsluiting en bij de gratie van fragmentatie een presidentschap te krijgen.
Laat het helder zijn: deze coalitie kwam niet tot stand omwille van nationale eenheid, maar om een zeer groot deel van de Surinaamse kiezers uit te schakelen. Het trieste in dit alles zijn de mensen die trouw gezworen hebben aan de Grondwet, streden voor verandering maar het nu niet uit hun mond krijgen en in alle talen zwijgen. Waar zijn jullie nu? Hoe verantwoordt u dit? Een coalitie in strijd met het Decreet Politieke Partijen en de Grondwet. De Surinaamse Grondwet bepaalt in artikel 8 dat iedereen gelijk is voor de wet en recht heeft op gelijke behandeling, terwijl artikel 53 verplicht dat politieke partijen democratisch functioneren en burgers niet op onrechtmatige gronden mogen uitsluiten van representatie.
Daarnaast verplicht het Decreet Politieke Partijen de deelnemende partijen tot:
Transparantie,
Democratisch bestuur,
Inclusiviteit.
In vooraf in achterkamers en telefonisch bekokstoofde allianties met de snelheid waarop deze coalitie tot stand kwam — achter gesloten deuren, zonder inhoudelijke verantwoording, en met de uitgesproken intentie om een grote groep kiezers monddood te maken — staat haaks op deze bepalingen. En dat zonder de officiële resultaten af te wachten. Wat hier gebeurt, is niet illegaal in procedurele zin, maar fundamenteel ongrondwettelijk in geest en strekking. En een belangrijke, ervaren groep van mensen die zwijgt!
Intentie onthult het ware gezicht van de politieke handeling van allen die zich daaraan schuldig hebben gemaakt. Een handeling wordt in het recht niet alleen beoordeeld op wat zichtbaar is, maar ook op de bedoeling waarmee zij wordt verricht. Deze coalitie werd niet gevormd op basis van ideologische overeenstemming of overeenstemming van beleidsinhoud. Ze werd gevormd met één doel: rancune tegen anderen en baattrekking voor en vanuit de pluche. De snelheid van de onderhandelingen (nog voor officiële uitslag) het strategisch bijeenrapen van een tweederdemeerderheid, en het opzijschuiven van de inhoud in ruil voor machtswinst bevestigen dat dit geen democratische oefening was — het was een operatie. Hoe is daarmee in het belang van volk en land gediend?
De democratie als façade
De ware tragedie van deze situatie is dat men in politics een spel speelt, maar de geest van het spel vernietigt. Is dit de wereld die wij wensen achter te laten? In elk geval velen niet. We bevinden ons in een stadium waarin de democratie nog wel speeltoneel heeft, maar de ware kern – representatie, transparantie, rechtvaardigheid – is uit het script geschreven en zal straks gepresenteerd worden aan het gehele volk, ook zij, die zich geleend hebben of hun ziel en zaligheid van hun partij en kiezers hebben weggegeven.
Is dit een coalitie? Als burger zeg ik: dit is geen samenwerking, dit is een verraad. Een verraad aan zichzelf, in het bijzonder van mensen die echt beter horen te weten. En constitutioneel cynisme, ten top!
Wat wij meemaken is niet de normale gang van zaken in een parlementaire democratie. Het is een ernstige waarschuwing dat macht in de verkeerde handen transformeert in een wapen tegen de wil van het volk. Maar zeer beslist tegen de medeplegers ook!
En wie waar en wanneer ook zwijgt in dit moment van waarheid, maakt zich medeplichtig.
mr. V.S.Balradj
https://www.starnieuws.com/index.php/welcome/index/nieuwsitem/86736
Politici erkennen risico op zware gevolgen voor Suriname als waarschuwing van Ramcharan werkelijkheid wordt
donderdag 5 juni 2025
Binnen een besloten kring van Surinaamse politici op sociale media woedt inmiddels een verhitte discussie over de alarmerende analyse van dr. Ashwin Ramcharan op GFC Nieuws.
Zijn waarschuwing dat Suriname onder de Amerikaanse regering-Trump op de zwarte lijst terecht kan komen wordt daar niet weggewoven maar juist met ernstige bezorgdheid besproken.
In de groep delen enkele politici hun angst dat het imago van Suriname internationaal in gevaar komt als er een regering onder leiding van de NDP komt te staan.
Zij geven aan dat de woorden van Ramcharan geen overdreven paniekzaaierij is, maar een realistisch scenario als het land de voorgenomen politieke koers blijft volgen.
De VS onder Donald Trump staat bekend om harde oordelen en snelle sancties tegen landen die als instabiel, corrupt of politiek onbetrouwbaar worden gezien.
Een plaatsing op zijn zwarte lijst zou voor Suriname rampzalige gevolgen hebben: minder buitenlandse investeringen, bevriezing van internationale samenwerking, geen toegang tot de VS voor Surinamers en een verslechterd vertrouwen bij internationale banken.
De politieke figuren die zich hierover buigen roepen op tot onmiddellijke actie. Suriname moet volgens hen voorkomen dat het internationale vertrouwen volledig verdampt.
Een herziening van welke regering in Suriname het voor het zeggen krijgt is volgens hen een noodzaak.
De discussie binnen deze groep toont aan dat de waarschuwing van Ramcharan tot de politiek is doorgedrongen. De grote vraag is nu: gaat er ook werkelijk iets veranderen? https://www.gfcnieuws.com/politici-erkennen-risico-op-zware-gevolgen-voor-suriname-als-waarschuwing-van-ramcharan-werkelijkheid-wordt/
Ashwin Ramcharan: Suriname speelt met vuur als Trump onze reputatie onder de loep neemt
donderdag 5 juni 2025
In een scherpe analyse, toegestuurd aan GFC Nieuws, waarschuwt analist dr. Ashwin Ramcharan voor een scenario dat Suriname liever wil vermijden: plaatsing op de ‘zwarte lijst’ van president Trump.
Terwijl de VS onder Trump opnieuw de grenzen sluit voor landen met een discutabele reputatie, zou ook Suriname, afhankelijk van de politieke koers, op die radar kunnen verschijnen.
Ramcharan roept op tot alertheid: reputatie, perceptie en geopolitieke keuzes tellen in Washington zwaarder dan binnenlandse nuance.
Hierbij zijn ingezonden artikel:
Suriname op de rand van Trumps zwarte lijst? De gevaren van reputatie en politieke kortzichtigheid
In Suriname zouden ze zeggen: “A Mang Trump neh mek grap!” en dat klopt!
Met zijn karakteristieke America First-benadering heeft hij een totaalverbod ingesteld op immigranten en reizigers uit een reeks ontwikkelingslanden. De herkozen Amerikaanse president Donald Trump heeft een nieuwe en uitgebreide immigratiestop afgekondigd, gericht op 19 landen.
Twaalf landen, waaronder Afghanistan, Iran, Libië, Somalië en Venezuela, zijn volledig uitgesloten van toegang tot de VS. Zeven andere landen, zoals Cuba, Venezuela en Laos, ondervinden gedeeltelijke beperkingen.
De officiële reden: nationale veiligheid en zorgen over gebrekkige visumprocedures en overstay-problemen (Surinamers blijven ook langer zonder visum rondhangen als resultante van brain-drain), waaronder Venezuela, Haïti, Jemen, Somalië en enkele Centraal-Amerikaanse landen.
De motivatie: nationale veiligheid, bestrijding van corruptie en de vermeende aanwezigheid van “staatsonbetrouwbare regeringen”.
En terwijl de wereld toekijkt hoe Trump zijn zwarte lijst uitrolt als een tapijt der uitsluiting, rijst de vraag: hoe ver is Suriname nog verwijderd van die lijst?
Een democratie op papier is geen vrijbrief
Laten we het meteen duidelijk maken: Suriname is formeel een democratie. We houden verkiezingen, we hebben een parlement, en de rechtsstaat is niet dood – al kruipt de magistratuur en eet men graag bruine bonen om de volgende dag ziek te zijn. Maar in Washington telt iets anders: reputatie. Niet alleen wat je bent, maar vooral hoe je wordt waargenomen.
Als een coalitie gevormd wordt waarin de NDP – bij veel internationale waarnemers nog steeds beladen met het verleden van militaire dictatuur, mensenrechtenschendingen, corruptie en internationale isolatie – de dominante rol gaat spelen, dan wordt Suriname kwetsbaar.
Want Trump oordeelt niet op basis van juridische voetnoten, maar op basis van mediale perceptie, geopolitieke overwegingen en economische belangen. Oma Simons, Gregory Rusland en Brunswijk, hebben allemaal een verleden die Amerika onder Trump niet naast zich neerlegt.
De schaduw van het verleden
De NDP, met haar wortels in de staatsgreep van 1980, wordt internationaal nog steeds gelinkt aan de decembermoorden, de binnenlandse oorlog, monetaire crises, en de grootschalige plundering van staatsmiddelen. IMF weet er alles van.
Hoe de NDP het IMF goed voor de gek heeft gehouden, dat vergeet men niet. Surinamers vergeten graag. Ook al zitten sommige kopstukken niet meer formeel op het pluche, een regering waarin de NDP de regie voert, wekt internationale argwaan.
Zeker als het aankomt op samenwerking met mogendheden als Rusland, China of Iran – landen die bij Trump op de diplomatieke zwarte lijst staan.
En het hoeft geen formele schending te zijn: de schijn van samenwerking met vijanden van de VS kan al voldoende zijn om op Trump’s radar te verschijnen.
De lobby van het Surinaamse diaspora en ook lokaal Surinaams netwerk
Alsof dat niet genoeg is, dreigt er nog een ander risico. In de VS, en met name in steden als Miami, Orlando en New York, woont een invloedrijke Surinaamse diaspora. Veel van hen zijn uitgesproken tegenstanders van de NDP en van de corruptie binnen de Surinaamse politiek in het algemeen.
Het is denkbaar – en volgens bronnen zelfs al in gang gezet – dat brieven, memo’s en dossiers worden samengesteld en gestuurd naar Republikeinse congresleden en het Witte Huis.
Brieven die de reputatie van een Surinaamse regering onder NDP-leiding onderuit kunnen halen, waarin gepleit wordt voor sancties, visumbeperkingen of zelfs uitsluiting van handelsprogramma’s) kunnen overlopen in complete uitsluiting van Surinamers.
In de Amerikaanse politiek geldt: het imago dat je vijanden over je schilderen, telt soms meer dan de feiten zelf.
En Gregory Rusland? En Miami?
Een ander pikant detail: meerdere Surinaamse politici – waaronder Gregory Rusland van de NPS – hebben persoonlijke of zakelijke belangen in de Verenigde Staten.
Maar dit wist u al, want de luizen-voorzitter Greg heeft het zelf toegegeven. Ze praten over de Ghetto maar wonen in Miami.
Zo kennen we ze weer. Dada en Dodo hebben ze ook al door. Of het nu om familiebezit, vastgoed, studie van kinderen of financiële constructies gaat, het is geen geheim dat veel van onze politieke elite “offshore” leeft tussen Paramaribo en Miami.
Maar als Trump besluit dat een regering met NDP-invloed een risico vormt voor de VS – economisch, politiek of ideologisch – dan zouden ook deze individuen hun toegang tot de VS kunnen verliezen. Denk aan geblokkeerde visums, bevroren rekeningen, of zelfs persoonlijke sancties.
Wat als Suriname op de lijst komt?
Wat dan? De economische en diplomatieke gevolgen zouden ernstig zijn:
- Visa stop voor Surinaamse studenten, familieleden, toeristen en zakenmensen.
- Beperking van economische samenwerking en investeringsverdragen.
- Reputatieschade waardoor multilaterale instellingen zoals de Wereldbank of het IMF Suriname met argwaan benaderen.
- Toenemende isolatie waardoor Suriname zich verder moet wenden tot autoritaire regimes voor steun.
Een zwarte lijst is geen symbolisch gebaar. Het is een economisch en diplomatiek embargo in slow motion.
Conclusie:
Regeren is (ook) reputatiebeheer. Suriname heeft het recht om haar eigen leiders te kiezen. Maar in een geglobaliseerde wereld is leiderschap niet alleen een binnenlandse aangelegenheid. Internationaal vertrouwen is cruciaal, zeker voor kleine landen die afhankelijk zijn van investeringen, hulpprogramma’s en migratiekanalen.
Een regering waarin partijen met historisch belaste reputaties het voortouw nemen zonder duidelijke koerswijziging of zelfreflectie, loopt het risico het hele land mee te sleuren in diplomatieke problemen.
En Trump? Die wacht niet op nuance. Die zet gewoon een stempel. Er is een significante kans, Rubio is niet zomaar naar Suriname gekomen, Amerika onder Trump wil geen crooks in hun achtertuin, dus wat gaat Suriname doen als Trump het doet?
PS: heeft u de koers van de SRD gezien?
Column: Regeringsformatie, de NPS en onze mensenrechten
Hans Breeveld
De vliegensvlugge regeringsformatie van de zes politieke partijen die zetels verwierven bij de laatst gehouden verkiezingen hoefde niemand te verbazen. Het draaiboek van de snelle formatie van vijf jaar geleden lag er nog. Het verschil met toen is dat tijdens deze verkiezingen de uiting van algemeen ongenoegen nu niet zo groot bleek te zijn en zich niet keerde tegen de NDP, maar tegen de VHP. In 2020 was het echter niet de eerste keer dat de tactiek van uitsluiting van een politieke partij werd toegepast.
In 1969 had de VHP de leiding bij de uitsluiting van de NPS onder leiding van Jopie Pengel. Van de 39 te behalen parlementszetels verwierf de groene partij 11. Dat maakte de NPS de op een na grootste politieke partij, na de VHP. De NPS belandde in de oppositie en Jopie Pengel stierf in die periode. De NPS aanvaardde de politieke nederlaag. De 34-jarige Henck Alphonsus Eugène Arron werd tot nieuwe leider van de partij gekozen. De VHP/PNP-regering die daarna aantrad, werd door grote groepen Afro-Surinamers afgewezen. De Afro-Surinamer die door de VHP naar voren werd geschoven als premier, genoot meer bekendheid vanwege een spotnaam dan vanwege zijn uitzonderlijke universitaire en bestuurlijke bekwaamheid.
In ieder geval verraste Arron vriend en vijand toen hij bij het formeren van een politieke combinatie om de verkiezingen van 1973 in te gaan, als partner een ‘aartsvijand’ van de NPS, de Partij van de Nationalistische Republiek (PNR), koos. Overigens verloor de NPS onder voorzitterschap van Henck Arron geen enkele verkiezing.
En nu de NPS-voorzitter Gregory Rusland anno 2025 druk aan het onderhandelen is met de NDP – ooit ook door enkele NPS’ers als ‘aartsvijand’ bestempeld – had ik wat ruis verwacht, maar zeker niet zoveel tumult.
Maar begrijpelijk is dat wel. Het was de door de NPS gedomineerde regering die in 1980 werd weggeschoten door militairen, die later de NDP zouden oprichten. Het waren vooral NPS-politici die werden vernederd en mishandeld in de tachtiger jaren. Daarnaast verdiende de regeerstijl van opeenvolgende regeringen in de militaire periode geen schoonheidsprijs, terwijl de moorden van 8 december 1982 bij velen diepe wonden hebben geslagen. Voor sommigen is het onvergeeflijk dat weerloze burgers uit hun bed werden gelicht en daarna standrechtelijk werden geëxecuteerd. De tijd heelt veel wonden, maar kennelijk niet allemaal. En toch is voortschrijdend inzicht van belang, zodat onnodige misverstanden niet permanent onze onderlinge verhoudingen verstoren en onze toekomst in rook laten opgaan.
Neem nu het begrip mensenrechten. Terwijl sommige leidinggevenden van de NPS zich vooral concentreerden op de klassieke mensenrechten, zoals het recht op leven, vrijheid van godsdienst en vrijheid van meningsuiting, hebben in de loop der tijd vele NPS’ers de oversteek gemaakt naar de NDP, waar zij dachten een gewilliger oor te vinden voor het nakomen van hun sociale mensenrechten: het recht op arbeid, huisvesting, volksgezondheid, onderwijs, etc.
Uiteraard is de mens gebaat bij de optimale bescherming van de klassieke én de sociale mensenrechten. Wat de laatste groep betreft is het prijzenswaardig dat onze Grondwet spreekt van sociale, culturele en economische rechten en plichten. Ja… en plichten.
Het recht op leven, vrijheid van godsdienst en het recht op het vrije woord moeten optimaal beschermd worden, maar laten wij het garanderen van de sociale, culturele en economische rechten en plichten niet bagatelliseren. Maar ook de pijn die mensen hebben geleden, of nu nog lijden, vanwege het ombrengen van een kennis, vriend of familielid, mag niet veronachtzaamd worden.
In alle toonaarden hoor ik de voorzitters van de politieke partijen die bezig zijn aan de formatie praten over goed bestuur, soberheid en nog veel meer dingen die mooi klinken in de oren. Laten wij onze toekomstige regeerders daaraan blijven houden en vooral op tijd en zo hard mogelijk aan de bel trekken. In ieder geval hebben wij de publiekelijke toezegging van de beoogd voorzitter van De Nationale Assemblee, Ashwin Adhin, dat hij de regering optimaal zal controleren.
Ondertussen zijn een intentieverklaring en een samenwerkingsovereenkomst ondertekend. De vraag is of de Ethische Code, waar de voorzitter van de NDP zo vaak over gesproken heeft – na door alle overige politieke partijen mogelijk te zijn aangevuld en geaccordeerd – niet ook publiekelijk ondertekend en aan het volk beschikbaar gesteld moet worden?
Hans Breeveld
https://www.starnieuws.com/index.php/welcome/index/nieuwsitem/86720
Ruben del Prado:”Bij de NPS zijn er jonge mensen die behoorlijk veel stemmen hebben gebracht,die ..
1 juni 2025
Ashwin Ramcharan: Suriname verkoopt zijn ziel aan de Huichelaars-coalitie
maandag 2 juni 2025
In een vlijmscherpe analyse legt criticus Ashwin Ramcharan de vinger op de zere plek van de Surinaamse politiek.
Volgens hem tekent zich geen hoopvolle toekomst af na de verkiezingen van 2025, maar een pijnlijke herhaling van opportunisme en huichelarij.
In zijn ingezonden stuk gestuurd naar GFC Nieuws, noemt hij de nieuwe machtsstructuur ronduit een “Huichelaars-coalitie” waarin principes zijn ingeruild voor postjes — en politici voor pooiers en bordeelmedewerkers.
Hieronder zijn opiniestuk:
De “Hoygrie-Coalitie”, de “Huichelaars-Coalitie” in de maak, de rol van Pooiers en Hoertjes in de Surinaamse politiek
De verkiezingen van 25 mei 2025 hadden het volk van Suriname een kans kunnen bieden op wedergeboorte — op koerswijziging, op morele heroriëntatie, op een echte ontwikkelingsvisie.
Wat zich echter nu aftekent is het tegenovergestelde: een koortsachtige wederopstanding van het politieke opportunisme, waarin ideologie is verruild voor invloed, principes voor postjes, en strategie voor overlevingsdrift.
Er wordt in Suriname één term gefluisterd, steeds luider: “Hoygrie”. Huichelarij in z’n puurste vorm. En terecht. Want wat zich vormgeeft is geen coalitie van overtuiging, maar een Huichelaars-coalitie: een bont gezelschap van ideologisch uitgeholde partijen, geleid door de bekende duo’s van politieke destructie — de Ghetto Papa NDP en de Ghetto Mama NPS — met aan hun voeten een troep tandenloze, betekenisloze kleine partijen, die meer weghebben van parlementaire sekswerkers dan van volksvertegenwoordigers.
Ideologie als ornament, macht als doel
De democratie veronderstelt richting. Een gedeeld idee over waar het land naartoe moet. Maar in Suriname anno 2025 is ideologie slechts een vaag gordijn, bedoeld om de werkelijke inhoud te verhullen: de honger naar macht en middelen. Geen enkele partij in deze zich vormende coalitie presenteert een samenhangend economisch plan, een nationaal ontwikkelingsmodel, een visie op onderwijs, duurzaamheid, of regionale integratie.
Waarop is deze coalitie dan gebouwd? Niet op visie. Niet op hervormingsdrang. Maar op het uitmelken van de staat en het politieke systeem, ten bate van de eigen macht. Een politiek bordspel waarbij de kleine partijen als BEP en PL worden gebruikt als figuranten en stemvee. Politieke bordeelmedewerkers — netjes gekleed in partijtenue, maar zonder inhoud of invloed.
De kleine partijen: politiek als betaalde dienst
De kleine partijen die zich nu als krabben richting de pot ministersposten bewegen, zijn het vlees in de vitrine van een ideologisch failliete vleeshouwerij. Ze hebben geen bestuurskracht, geen parlementaire ervaring, geen visie en bovenal geen ruggengraat.
Ze worden enkel opgeroepen wanneer de grote pooiers — de NDP en NPS — hun meerderheid niet kunnen halen. Jammer dat de ABOP zich ook beschikbaar heeft gesteld. Ik had meer verwacht van de meest onderschatte partij in Suriname.
Kan best zijn dat Brunswijk de “Godfather strategie” volgt: “Keep your friends close, but your enemies closer”, maar als de ABOP ooit vertrekt hebben Ghetto Papa NDP en Ghetto Mama NPS hun doel al bereikt. ABOP is dan wederom misbruikt.
De bijdrage van de kleine partijen met “Chicken-feed” zetels is zo NIL. Hun bijdrage is vergelijkbaar met die van een huurkracht in een louche bordeel: snel inzetbaar, gehoorzaam, en inwisselbaar.
Ghetto Papa en Mama: oude wonden, nieuwe schijnheiligheid
Dat de NPS en NDP nu weer op één bed liggen, is de grootste grap van de naoorlogse Surinaamse democratie. Laten we niet vergeten: in 1980 werden NPS’ers gearresteerd, vernederd en opgesloten door het militaire apparaat waaruit de NDP is voortgekomen.
Diezelfde NDP, die in het collectieve geheugen ligt opgeslagen als de partij van de Decembermoorden, de binnenlandse oorlog, de monetaire chaos, de systematische verarming van de samenleving en de plundering van staatsmiddelen.
Ghetto Mama NPS berucht om politieke corruptie gebaseerd op uitverkoop van de grondstoffen rijkdom van Suriname, is deze partij gepokt en gemazeld in concepten van geïnstitutionaliseerde roof van land en volk.
De Ghetto Papa NDP, daar kun je boeken over schrijven, de ene nog luguber dan de ander. Van misdaad, moord, monetaire vernietiging tot ongegeneerde diefstal, Ghetto Papa NDP heeft het allemaal in haar repertoire.
En nu, 45 jaar later, worden we geacht te geloven in “verzoening” als politieke logica? Wat men “vergeving” noemt, ruikt hier sterk naar strategische geheugenverlies en machtsgeilheid.
De NPS-top, ooit slachtoffer van de NDP, buigt zich nu als dienblad onder de voeten van de Ghetto Papa. En het volk? Dat mag toekijken, klappen, en een drankje komen drinken bij de opening van een nieuw politiek bordeel.
De NDP heeft niets geleerd. Noch spijt betoond, noch verantwoordelijkheid genomen. De aard van het beestje blijkt hardnekkig: autoritair, corrupt, destructief en doof voor kritiek. En tóch wordt het weer salonfähig gemaakt, dankzij een coalitie van politieke huichelaars.
Hoygrie: een nationale levensstijl?
Hoygrie is geen incident, het is een systeem geworden. Een cultureel fenomeen. Een levenshouding in de politieke arena. Politici die elkaar decennialang demoniseerden, zitten nu samen aan één tafel te verdelen wat er over is van het staatsapparaat. De enige gemeenschappelijke deler: de wil om te overleven in een landschap van uitputting, verarming en wantrouwen.
En waar zijn de nieuwe ideeën? De jonge denkers? De vernieuwers met visie en lef?
Zij worden geweerd, uitgelachen, of genegeerd. In de “Hoygrie-coalitie” is geen ruimte voor idealisten. Alleen voor klapvee, draaikonten, en kamerkoorleden die de nieuwe machthebbers toejuichen in ruil voor kruimels.
Democratie als spiegel van de huichelarij
Er zijn twee harde lessen uit deze verkiezingen te trekken:
- President Chan Santokhi had in zijn privéleven geen echte vrienden — en in de politiek evenmin. Zijn poging om als bruggenbouwer te regeren, resulteerde in een presidentieel isolement, verlaten door partijgenoten, coalitiepartners en kiezers.
- Het volk van Suriname lijkt — in meerderheid — gekozen te hebben voor een “Huichelaars-coalitie”. Geen op principes gebaseerde alliantie, maar een politiek survival-pact tussen pooiers en bordeelmedwerkers.
Suriname naakt: de prijs van politieke prostitutie
De komende vijf jaar zullen bepalend zijn voor het zelfbeeld van Suriname. Kiest het land voor reflectie, hervorming, en inhoud? Of voor verder verval? De tekenen zijn niet hoopgevend.
Het volk dat al vijftig jaar hunkert naar waardigheid, lijkt opnieuw te hebben gekozen voor de illusie van stabiliteit in een door huichelarij aangestuurde regeerbed.
Een regering zonder fundament is als een bordeel zonder grenzen: iedereen mag binnen, zolang je maar betaalt — en zwijgt.
Suriname verdient niet beter. Dit is Suriname. Dit wil het volk, dit wil de vaders en moeders voor hun kinderen en kleinkinderen. Dit is Surinaamse democratie!
Dr. Ashwin Ramcharan RO
https://www.gfcnieuws.com/ashwin-ramcharan-suriname-verkoopt-zijn-ziel-aan-de-huichelaars-coalitie/
- 01 JUNI 2025
Coalitie tegen continuïteit
De verkiezingen van 25 mei 2025 waren historisch: het was de eerste keer dat Suriname stemde onder een nieuw kiesstelsel. Dit systeem werd ingevoerd na een oordeel van het Constitutioneel Hof, dat het oude districtenmodel ongelijk en discriminerend verklaarde. Elke stem telt nu even zwaar een belangrijke stap voorwaarts in de democratische rechtsorde.
Maar deze juridische correctie heeft ook geleid tot een nieuwe politieke realiteit: meer fragmentatie, moeilijkere coalitievorming en grotere institutionele instabiliteit. Ook kredietbeoordelaar Moody’s stelt in zijn recente verklaring dat de verkiezingsuitslag een impasse heeft gecreëerd die de vorming van een stabiele regering belemmert en beleidsvertragingen in de hand werkt.
Coalitie binnen het recht, maar buiten de geest van representatie
De afgelopen regeerperiode kenmerkte zich door ingrijpend doch noodzakelijk herstelbeleid. Onder begeleiding van het Internationaal Monetair Fonds (IMF) slaagde Suriname erin de inflatie te beheersen, schulden te herstructureren en opnieuw toegang te verkrijgen tot internationale financiële markten. Het IMF waarschuwde dat deze hervormingen slechts duurzaam zijn bij voortgezette politieke coherentie en beleidsdiscipline. De vorming van een ad-hoc coalitie zonder programmatische eenheid is politiek wankel en economisch riskant.
Partijkartel als juridisch construct
De huidige politieke structuur is het product van vier cruciale wetgevingsinstrumenten: de Grondwet van 1987, de Wet op Politieke Organisaties (1988), de Terugroepwet (2005) en het verbod op pre-electorale combinaties (2019). Deze wetgeving heeft geleid tot een juridisch toegestaan maar democratisch onevenwichtig speelveld.
VHP is geen etnische partij: het bewijs
De campagne werd overschaduwd door etnisch polariserende retoriek, vooral tegen de VHP. De partij is feitelijk een multi-etnische formatie. Onderzoek van dr. Hans Ramsoedh bevestigt deze transformatie.
De NPS en de kloof tussen beginsel en bestuur
De deelname van de NPS aan de coalitie leidde tot felle kritiek van erevoorzitter Ronald Venetiaan. In de media verklaarde hij dat de NPS wordt verkwanseld aan de machtspolitiek van de NDP, zonder brede partijraadpleging.
De prijs van een wraakcoalitie
De coalitie lijkt meer ingegeven door anti-VHP sentiment dan door een gedeeld regeerprogramma. Dit ondermijnt niet alleen het binnenlands vertrouwen, maar ook het internationale kredietwaardigheidsimago van Suriname. Kredietbeoordelaar Moody’s waarschuwde deze week dat de huidige politieke impasse, met een verdeelde uitslag en complexe coalitievorming, het risico vergroot op beleidsvertragingen en begrotingsverslapping. Voor een economie die zich slechts broos heeft hersteld – en op het punt staat toekomstige olie-inkomsten aan te boren – is dat een gevaarlijk signaal. De vraag is of politiek eigenbelang opnieuw zwaarder weegt dan nationaal belang.
Continuïteit is geen luxe, maar noodzaak
Het kiesstelsel van 2025 is een noodzakelijke correctie op een grondwettelijk onrecht. Maar zoals elke hervorming vraagt het om zorgvuldige institutionele begeleiding. Als politici hun nieuwe ruimte gebruiken voor revanche en machtsdeling zonder inhoud, ondergraven zij het vertrouwen dat de kiezer én het Hof hen heeft gegeven. De verkiezingsuitslag legitimeert geen afbraak van het beleid dat Suriname sinds 2020 uit de schuldencrisis heeft gehaald.
De samenleving verdient bestuur op basis van visie en representatie geen coalitie op basis van rancune. Zonder een stabiele en coherente coalitie dreigt Suriname de unieke kans te verspelen om zijn herstel te verzilveren en zich voor te bereiden op de olierijkdom van 2028. De wereld kijkt mee en het oordeel is genadeloos!
Nagessar Chanderdath LLB.
https://www.starnieuws.com/index.php/welcome/index/nieuwsitem/86652
VSB doet dringende oproep aan nieuwe regering: focus op goed bestuur, sterk ondernemingsklimaat en duurzame ontwikkeling
De Vereniging Surinaams Bedrijfsleven (VSB) roept de aanstaande regering op om snel werk te maken van goed bestuur, economische hervormingen en duurzame ontwikkeling. De organisatie ziet de periode 2025–2030 als een unieke kans om Suriname op koers te brengen richting een rechtvaardige en welvarende toekomst.
Ineen verklaring feliciteert de VSB de Surinaamse bevolking met de vreedzame en democratische gang van zaken tijdens de algemene verkiezingen van 25 mei 2025. Tegelijkertijd benadrukt de organisatie de noodzaak van een spoedige regeringsformatie die zich richt op transparantie, integriteit en effectieve samenwerking met alle maatschappelijke actoren.
Transparantie en lange termijnvisie
De VSB onderstreept dat Suriname dringend behoefte heeft aan leiderschap dat zich inzet voor transparant beleid en goed bestuur. Volgens de organisatie moet de nieuwe regering een heldere langetermijnvisie tot 2050 ontwikkelen, met nadruk op inclusieve groei, economische diversificatie en duurzame ontwikkeling als fundamenten voor stabiliteit en welvaart.
Economisch herstel en investeringsklimaat
Een sterk en voorspelbaar ondernemingsklimaat is volgens de VSB essentieel voor het stimuleren van economische groei. De vereniging verwijst naar de ‘B-Ready’-indicatoren van de Wereldbank als leidraad voor het verbeteren van beleid en regelgeving die ondernemerschap bevorderen. Daarvoor zijn gericht beleid en brede maatschappelijke betrokkenheid onmisbaar.
Dialoog en samenwerking met sociale partners
De organisatie roept op tot strategische samenwerking tussen overheid, werkgevers en vakbonden. Een goed functionerend tripartiet overleg, zoals via de Sociaal-Economische Raad (SER), is volgens de VSB cruciaal om gezamenlijk oplossingen te vinden voor de urgente sociaal-economische uitdagingen van het land. Daarbij mag er geen tijd verloren gaan, benadrukt de organisatie.
Wetgeving en sociaal beleid
Voor het bereiken van duurzame ontwikkeling is ondersteunend beleid nodig dat economische vooruitgang combineert met sociale bescherming en milieubehoud. De VSB pleit voor ontwikkelingsfaciliterende wetgeving die ondernemerschap bevordert en een stabiel investeringsklimaat garandeert.
SDG-agenda centraal in regeringsbeleid
De VSB doet tot slot een krachtige oproep aan de nieuwe regering om bij het opstellen van het regeerprogramma 2025–2030 de volledige Duurzame Ontwikkelingsdoelstellingen (SDG’s) te integreren. “De SDG’s zijn geen politieke agenda, maar vormen een neutraal en verbindend kader om duurzame en mensgerichte keuzes te maken,” aldus de verklaring.
De periode 2025–2030 is volgens de VSB bijzonder: het zijn zowel de laatste vijf jaren van de wereldwijde SDG-agenda als de bestuursperiode van de nieuwe regering. “Dit is een unieke kans om duurzame ontwikkeling werkelijkheid te maken.”
De VSB roept de komende regering op om met visie, daadkracht en betrouwbaarheid te werken aan een rechtvaardig, weerbaar en welvarend Suriname – in gezamenlijke inzet met alle maatschappelijke partners.
Coalitie Suriname 2025: Macht of Vernieuwing?
De intentieverklaring van zes partijen – geïnitieerd door de NDP en ondertekend door NPS, BEP, PL, A20 en later ook ABOP – suggereert dat Suriname afstevent op een nieuwe regeringscoalitie. Met 34 zetels in zicht lijkt de benodigde meerderheid binnen handbereik. Maar de échte uitdaging blijkt geen rekensom, maar een botsing van motieven en verwachtingen.
De NDP nam het voortouw in deze formatie met een duidelijke oproep tot bestuurlijke vernieuwing. Transparantie, versterking van instituties en verantwoord leiderschap vormden het fundament van de gesprekken. Partijen als NPS, A20, PL en BEP sloten zich aan vanuit gedeelde ambities om het bestuursmodel te hervormen. ABOP trad in een latere fase toe, vanuit de wens om als partner bij te dragen aan de opbouw van een stabiele regeringsmeerderheid. In dat kader ontstonden ook gesprekken over de invulling van sleutelposities. Zo ontstond een bont gezelschap waarin verschillende accenten gelegd werden: de één met nadruk op inhoudelijke hervorming, de ander op bestuurlijke vertegenwoordiging.
Intussen staat de VHP met 17 zetels – een aanzienlijk deel van het electoraat – aan de zijlijn. Hoewel uitgesloten van het eerste coalitieblok, zou hun bestuurlijke ervaring, beleidscontinuïteit en brede achterban cruciaal kunnen zijn voor het herstel van vertrouwen en stabiliteit in het land. Hier ligt een kans voor Suriname om de brug te slaan tussen meerderheid en representativiteit.
Inclusieve opties: bruggen bouwen in plaats van muren
In plaats van te kiezen voor uitsluiting, zijn er meerdere scenario’s denkbaar waarin álle partijen – ook de VHP – een constructieve rol kunnen spelen in het landsbestuur. Hieronder enkele modellen die politiek wenselijk én juridisch haalbaar zijn:
Nationale Eenheidscoalitie – Een brede regering waarin ook de VHP zitting neemt. Dit model zou de basis kunnen vormen voor maatschappelijke rust, politieke stabiliteit en breed draagvlak voor hervormingen – cruciaal in een periode van sociaaleconomisch herstel.
Zakenkabinet (Technocratisch bestuur) – Een kabinet bestaande uit vakministers, gedragen door het parlement maar benoemd op basis van deskundigheid en nationale eenheid. Volgens artikel 100 van de Grondwet benoemt de president ministers onder zijn verantwoordelijkheid, en deze hoeven niet uit de coalitie of DNA te komen. Er is dus ruimte voor een functioneel, competent en politiek breed gedragen kabinet.
Parlementair Beleidsakkoord – Zelfs zonder regeringsdeelname kan een partij als de VHP via inhoudelijke akkoorden invloed uitoefenen op wetgeving, begrotingen en hervormingsagenda’s. Dit vereist geen wetswijziging, enkel samenwerking tussen fracties via een beleidsakkoord of ‘gentleman’s agreement’ – volledig binnen de parlementaire praktijk.
Juridische ruimte voor samenwerking
De Surinaamse Grondwet en Kieswet bieden voldoende ruimte om deze samenwerkingsmodellen te realiseren. De relevante bepalingen zijn onder meer:
- Art. 92–97 Grondwet: regeling van de verkiezing van de president en vicepresident via DNA of VVV;
- Art. 100 Grondwet: ministers worden benoemd door de president en vallen onder zijn verantwoordelijkheid;
- De Kieswet regelt uitsluitend de verkiezing van DNA-leden, maar niet de samenstelling van coalities of de selectie van ministers.
De bal ligt dus niet bij de wet, maar bij de politieke wil.
Waarom?
- Het verhoogt de legitimiteit van het bestuur: burgers voelen zich vertegenwoordigd, ongeacht politieke voorkeur.
- Het verkleint de kans op parlementaire blokkades of stagnatie van beleid.
- Het stimuleert continuïteit van beleid, met name op het gebied van economie, onderwijs en institutionele versterking.
- Het geeft het signaal van nationale rijpheid en democratische volwassenheid, intern én internationaal.
De vraag is nu: hoe houdbaar is een coalitie waarin niet iedereen om dezelfde reden zit? En belangrijker: hoe geloofwaardig is een vernieuwingsagenda als representativiteit ontbreekt? En kan Suriname het zich veroorloven om in deze cruciale fase géén beroep te doen op de kracht van samenwerking?
Laten we in deze beslissende fase van de Surinaamse democratie de moed tonen om bruggen te bouwen in plaats van muren. Besturen is geen wedstrijd om posities, maar een gezamenlijke opdracht aan wie verantwoordelijkheid durft te nemen – voor het land, en voor elkaar.
Laat je stem horen voor eenheid, integriteit en samenwerking. Alleen samen brengen we echte vernieuwing tot stand.
Suriname bouw je niet alleen. Vernieuwing begint waar principes én partijen elkaar de hand reiken.”
Paramaribo 30 mei 2025
Ryan Iwan Rozenblad
https://keynews.sr/coalitie-suriname-2025-macht-of-vernieuwing/
Suriname heeft een verstandshuwelijk nodig; een “regel trow” tussen VHP en NDP
Foto: Suriname Herald
Geen liefde voor elkaar, maar een verstandshuwelijk (“regel trow”) tussen de Hervormer VHP en de Ghetto Papa NDP kan Suriname verheffen tot het land dat het Surinaamse volk verdient!
Met ruim 90 procent van de stemmen geteld, is het politieke landschap van Suriname na de verkiezingen van zondag 25 mei 2025 grondig herschikt. De Ghetto Mama NDP (18 zetels) en de VHP (17 zetels) domineren opnieuw het toneel, maar in een veel nauwere balans dan vijf jaar geleden. De verkiezingen tonen niet alleen een nek-aan-nekrace, maar dwingen het land ook tot een politiek schaakspel waarin samenwerking, verzoening en strategisch onderhandelen cruciaal zullen zijn. Een echt ‘regel’ Bollywoodhuwelijk. Een huwelijk van de eeuw. Als VHP en NDP zich kunnen verloven, belooft het een spectaculair verstandshuwelijk te worden – een “regel trow”!
Wie onder, wie boven? De huwelijksnacht wordt stevig
De NDP, onder leiding van Ashwin Adhin en Jennifer Simons, boekt een duidelijke winst en stijgt van 16 naar 18 zetels. De VHP, van zittend president Chan Santokhi, levert drie zetels in en komt uit op 17. Daarmee lijkt de tweestrijd tussen de oude rivalen zich te consolideren, maar ook in balans geraakt. Samen bezitten ze nu 35 van de 51 zetels in De Nationale Assemblée – een tweederdemeerderheid die grondwetswijzigingen mogelijk maakt, mits ze bereid zijn de handen ineen te slaan. Een verstandshuwelijk, een “regel trow”, kan land en volk de rust en vooruitgang bieden die het verdient!
De grote verliezer: ABOP. Gaat Brunsie tomaten planten?
De ABOP van Ronnie Brunswijk, die mikte op volledige regeermacht en 100.000+ stemmen, beleefde een teleurstellende verkiezingsavond. Met slechts ruim 25.000 stemmen en 6 zetels blijft de partij ver achter bij de verwachtingen. De klap is groot, zeker omdat ABOP in het binnenland nog stevig scoort – met name in Marowijne, Brokopondo en Sipaliwini – maar elders nauwelijks voet aan de grond kreeg. Brunswijk lijkt toch tomaten te moeten gaan planten.
De opmars van Ghetto Papa NPS – de luizenpartij krijgt gratis zetels
Een stijger is de NPS, die haar zetelaantal verdubbelt van 3 naar 6. Hoewel de partij hoopte op nog grotere winst, krijgt ze met deze uitslag een sleutelrol toebedeeld. Samen met de ABOP vormt de NPS de kern van potentiële coalities. De PL (2 zetels), A20 (1 zetel) en BEP (1 zetel) vervolledigen het parlement.
Regionale verschillen tekenen de uitslag
De VHP is dominant in Nickerie, Wanica, Commewijne en Saramacca. De NDP voert de lijst aan in Paramaribo en Para. ABOP scoort enkel sterk in het oosten en binnenland (Marowijne, Brokopondo). De NPS is verspreid zichtbaar, met een sterke basis in oude bastions. De uitslag weerspiegelt een land dat geografisch én ideologisch verdeeld is – een uitdaging voor elke toekomstige regering.
Coalitiepuzzels en politieke mogelijkheden
De complexe zetelverdeling zorgt voor een spannend schaakbord. Een meerderheid in De Nationale Assemblée vereist 26 zetels, wat geen enkele partij zelfstandig kan behalen. De volgende coalitieopties dienen zich aan:
Optie 1: NDP + NPS + ABOP + PL = 32 zetels
Een brede, relatief stabiele coalitie zonder VHP. Politiek haalbaar mits ABOP geen al te zware eisen stelt. Aandachtspunt: ABOP kreeg een tik van de kiezer, wat hun onderhandelingspositie verzwakt.
Optie 2: VHP + NPS + ABOP + PL = 31 zetels
Een alternatief waarin de VHP zich herpakt via samenwerking. Echter: recente spanningen tussen VHP en ABOP bemoeilijken dit scenario.
Optie 3: NDP + VHP = 35 zetels (tweederdemeerderheid)
Een regering van nationale eenheid met absolute slagkracht. Toch politiek explosief: de geschiedenis tussen beide partijen is beladen. Alleen bij uitzonderlijke verzoening mogelijk.
Optie 4: NDP + NPS + PL + A20 + BEP = 28 zetels
Een coalitie zonder ABOP of VHP, maar uiterst broos: bij het afhaken van één partij verdwijnt de meerderheid.
Optie 5: VHP + NPS + PL + A20 + BEP = 27 zetels
Een even kwetsbare constructie die vooral als ‘anti-NDP’-blok kan dienen, maar weinig beleidskracht biedt zonder ABOP.
Wie zijn de kingmakers?
De sleutel ligt bij de NPS (6 zetels) en de ABOP (6 zetels). Deze partijen zullen moeten kiezen tussen een alliantie met de NDP of de VHP, of zelf een coalitie vormgeven met beide grootmachten buiten de deur. PL, A20 en BEP fungeren als kleine maar cruciale schakels in deze formatiepuzzel.
Conclusie
Suriname staat op een politiek kruispunt. Het land heeft een verstandshuwelijk nodig tussen Ghetto Papa NDP en de Hervormer VHP – een “regel trow”. Politieke volwassenheid is vereist. De verkiezingsuitslag dwingt politieke partijen tot volwassen gedrag, pragmatische compromissen en respect voor de kiezer. Geen enkele partij kan het zich veroorloven om deze uitslag als carte blanche te zien. Samenwerking is geen optie, maar een noodzaak.
De kiezer heeft duidelijk gekozen voor een herverdeling van macht, niet voor absolute heerschappij. Of dit nu leidt tot een brede nationale eenheidsregering of een coalitie van hervormingsgezinde middenpartijen: het land heeft behoefte aan stabiliteit, visie en eerlijk bestuur.
De komende dagen zullen uitwijzen welke richting het opgaat. Eén ding is zeker: de kaarten zijn opnieuw geschud – nu is het aan de spelers om volwassen te spelen. Voltrekt het verstandshuwelijk zich, dan kan Suriname alle ontwikkelingslanden voorbijstomen. Maar als men blijft zoeken naar liefde in een huwelijk, dan moet het volk nog even wachten op betere tijden. Want onder leiding van een liefdeshuwelijk zonder VHP, zou de koers zomaar naar 50 – en dan naar 70 – kunnen stijgen, met alle gevolgen van dien!
Dr. Ashwin Ramcharan RO
Nieuwe Moesje-billboard: ‘Gran tangi papa Venetiaan – Red de democratie!’
31 mei 2025
In Suriname heeft ‘Moesje’ opnieuw van zich laten horen in het straatbeeld van Paramaribo. Vrijdagavond verscheen aan de Ringweg-Noord een nieuw en opvallend billboard, dit keer met de tekst: ‘Gran tangi papa Venetiaan – Red de democratie!’, ondertekend door Moesje.
De boodschap bij het Bouterse woningbouw project, is duidelijk een verwijzing naar de recente uitlatingen van NPS-erevoorzitter en oud-president Ronald Venetiaan. Deze week sprak Venetiaan zich fel uit tegen de voorgenomen samenwerkingvan zijn partij met de NDP en noemde dat initiatief ronduit ‘verschrikkelijk’.
Moesje haakt met haar nieuwe campagne duidelijk in op deze kritiek. Het is niet de eerste keer dat ze zich via creatieve billboards in het politieke debat mengt. Kort voor de verkiezingen trok ze ook al de aandacht met spraakmakende billboards.
Met deze nieuwe boodschap lijkt Moesje de roep om het behoud van de democratie kracht bij te zetten — en wederom zorgt ze voor gesprekstof in het land.
- 31 MEI 00:57
Voor een samenleving waarin iedereen meetelt
“Racisme is niet alleen haat of geweld. Het kan ook subtiel zijn — via vooroordelen, ongelijke kansen of het voortdurend buitensluiten van mensen.”
Racisme is niet slechts een probleem van individuen, maar een systeem dat ongelijkheid in stand houdt — in wetten, beleid en kansen. Het is geworteld in het idee dat sommigen meer waard zijn dan anderen, enkel op basis van afkomst, huidskleur of etniciteit. In de politiek is het dan ook niet genoeg om ‘niet racistisch’ te zijn. Er is actief beleid nodig dat ongelijkheid aanpakt, achterstelling herstelt en echte inclusie mogelijk maakt.
Aan de nieuwe politieke leiders wil ik zeggen: grijp deze kans om een samenleving te bouwen waarin iedereen telt. Een samenleving waarin afkomst geen barrière vormt, en waar verschil geen reden is voor uitsluiting, maar een bron van kracht en groei. Maak van inclusiviteit geen loze kreet, maar een fundament. De toekomst van ons, onze kinderen en kleinkinderen vraagt om moed, rechtvaardigheid en verbondenheid.
Aan tegenstanders wil ik zeggen: stop met het zaaien van haat en het blijven uiten van ongenoegen over wat nog moet komen. Blijf niet hangen in melancholie of verbittering over het verleden. Richt je blik op de toekomst, en blijf bouwen aan jouw weg ondanks de obstakels. Geef anderen de ruimte om ook te groeien, zelfs als ze anders zijn dan jij. Oordeel niet te snel. Laat boosheid en verbittering je niet van binnen opvreten, want het zal z’n tol eisen. Blijf kritisch, maar draag constructief bij aan onze samenleving. Suriname heeft behoefte aan bruggenbouwers – aan jullie dus, en niet aan muren.
Laten wij eindelijk bouwen aan die mooie bromki dyari. Wij hebben er niet voor gekozen hoe wij hier samen zijn gekomen, maar onthoud dat wij wél verpand zijn aan deze grond.
Tot slot wil ik zeggen dat ik dit heb geschreven vanuit het hart. Uit bezorgdheid over de verbitterde, boze en soms zelfs haatvolle reacties die ik om me heen zie. Men lijkt soms te vergeten dat er altijd verschillende perspectieven zijn, twee kampen als het ware. De één ziet licht, de ander donker. De één ziet kansen, de ander obstakels. Sommigen kiezen voor hoop, anderen blijven hangen in wantrouwen.
Laat me duidelijk zijn: het is niet mijn intentie om iemands gevoelens of pijn te bagatelliseren. Wat jij voelt, is van jou en dat verdient erkenning. Jij voelt wat ik niet voel, en ik voel wat jij niet voelt. Maar wat we voelen, dat dragen we uit – in onze woorden, onze houding, onze keuzes.
En juist daarom is het zo belangrijk dat we ons bewust zijn van wat we uitstralen. Een verbitterd hart laat sporen na – in daden, in relaties, en vooral bij de mensen die het dichtst bij ons staan. Het sijpelt door naar huis, naar onze vrienden, naar onze kinderen. Het maakt muren waar deuren hadden kunnen zijn.
Laten we dus kiezen voor een samenleving waarin we het oneens mogen zijn, zonder elkaar af te breken. Want uiteindelijk bouwen we allemaal mee aan hetzelfde huis: onze toekomst.
Hortence Deekman
https://www.starnieuws.com/index.php/welcome/index/nieuwsitem/86643
- 31 MEI 2025
Zonder spiegel geen toekomst
Na de verkiezingsoverwinning van de NDP en naar het uitziet de uitsluiting van de VHP uit de nieuw te vormen coalitie, is de politieke machtsbalans in Suriname opnieuw verschoven. Maar achter de triomf en teleurstelling blijft een fundamenteler probleem onbesproken: het chronisch gebrek aan zelfreflectie bij alle politieke leiders. Zonder publieke verantwoordelijkheid en introspectie blijft elke verkiezingsuitslag niet meer dan een draaideur van gemiste kansen.
Geschiedenis van cyclisch falen
Suriname heeft een lange traditie van regeringen die worden afgestraft wegens wanbeleid, om vervolgens te worden opgevolgd door nieuwe beloften, die zelden worden nagekomen. Toen de NDP in 2010 aantrad, werd dat gepresenteerd als een keerpunt. Eindelijk sociaal beleid, eindelijk ontwikkeling. Maar onder Bouterse’s bewind gleed het land af in economische chaos, politieke vriendjespolitiek en internationale isolatie.
In 2020 kreeg de VHP van Chan Santokhi het vertrouwen om orde op zaken te stellen. Maar ook deze regering bleek weinig bereid tot interne kritiek of transparantie. De aanpak van de economische crisis verliep traag, de communicatie was stroef en de beloofde “nieuwe bestuurscultuur” verzandde al snel in oude patronen.
De verkiezingen van mei 2025 draaiden dan ook vooral om afstraffing van Santokhi, van de VHP, van het onvermogen tot empathisch leiderschap. Maar wie won, heeft dat gedaan zonder echt rekenschap af te leggen van zijn eigen verleden.
Terugkeer NDP: triomf zonder schuldbesef
De overwinning van de NDP wordt gepresenteerd als een ‘mandaat’ van het volk. Maar opvallend is wat niet werd besproken tijdens de campagne: het destructieve financieel-economische beleid van de vorige regeerperiode, het gebrek aan transparantie, de uitholling van staatsinstituties. De partij lijkt te doen alsof haar eerdere bestuursperiode nooit heeft plaatsgevonden. Geen publiek debat over wat er toen misging. Geen inhoudelijke reflectie. Alleen de boodschap “we zijn terug” dat op zichzelf al een oplossing is. De politieke amnesie is niet nieuw- maar des te gevaarlijker in een context waarin democratische Checks and Balances al verzwakt zijn.
De VHP: slachtofferrol zonder zelfkritiek
De VHP heeft de nederlaag duidelijk niet zien aankomen. In plaats van reflectie op waarom zoveel kiezers zijn afgehaakt, kiest de partij voor stilzwijgen of gekrenktheid. Tijdens de campagne werd nauwelijks gereflecteerd op de ontevredenheid over benoemingen, het gebrek aan responsiviteit en de elitaire uitstraling van het bestuur.
In de dagen na de verkiezingen blijft het stil. Geen inhoudelijke evaluatie, geen publiek debat binnen de partij, geen signaal van verandering. Wel op zoek naar mogelijkheden de NPS over te halen. De VHP lijkt nu vooral te betreuren dat ze buitenspel is gezet, maar niet dat ze het contact met de kiezer is kwijtgeraakt.
Politieke cultuur die introspectie afstraft
Waarom ontbreekt zelfreflectie systematisch in de Surinaamse politiek?
– Ten eerste omdat partijen nog steeds grotendeels functioneren als electorale machines in plaats van ideologisch geïnspireerde bewegingen. Partijdiscipline en loyaliteit aan de leider zijn belangrijker dan inhoudelijk debat. Kritiek van binnenuit wordt vaak afgestraft, niet beloond (Robert Vishnudat).
– Ten tweede ontbreekt het aan een politieke en journalistieke cultuur waarin introspectie wordt gewaardeerd. Politici worden zelden uitgedaagd om hun eigen rol in beleid te evalueren. Verkiezingscampagnes draaien om slogans en verwijten en niet om verantwoording.
– En ten derde is de samenleving als geheel gewend geraakt aan het idee dat politiek bestuur een kwestie is van etnisch evenwicht en belangenverdeling in plaats van beleidskwaliteit en politieke moraal.
Wat had anders gekund en nog steeds kan
Stel je voor dat de nieuwe NDP-coalitie nu eens het lef zou tonen om publiekelijk te zeggen: Wij erkennen dat er in het verleden fouten zijn gemaakt. Dat ons economisch beleid tekortschoot, dat we hebben bijgedragen aan het wantrouwen in de politiek. We hebben geluisterd naar de zorgen van de bevolking en willen daarom deze keer anders beginnen. Zo een verklaring zou geen zwakte zijn, maar een teken van volwassen politiek leiderschap. Geldt uiteraard eveneens voor leiders van de ABOP, NPS en PL. Het zou een begin kunnen zijn van werkelijke vernieuwing. Maar zoiets hoor je zelden in Suriname. Waarom niet? De kans bestaat dat zelfs met een nieuwe coalitie, alles bij het oude blijft: een herhaling van beleid zonder visie, bestuur zonder rekenschap, macht zonder zelfinzicht.
Zonder spiegel geen bestuur
Zolang politieke leiders niet bereid zijn zichzelf een spiegel voor te houden, zullen verkiezingen niets veranderen aan de structurele gebreken van het Surinaams bestuur. Elke nieuwe regeringsperiode begint dan met het negeren van lessen uit het verleden en eindigt met teleurstelling en afrekening.
Suriname verdient een politieke klasse die verantwoordelijkheid durft te nemen, ook voor fouten. Die begrijpt dat goed bestuur begint bij de vraag: wat hadden wij anders moeten doen?
Tot zolang blijft de “nieuwe bestuurscultuur” niet meer dan een fictie en leuze, beleden met de mond, maar doodgezwegen in de praktijk.
Roy Sankatsing
Maatschappijhistoricus/Beleid & Bestuur
https://www.starnieuws.com/index.php/welcome/index/nieuwsitem/86655
- 31 MEI 2025
Santokhi waarschuwt voor uitsluiting bij coalitievorming
President Chan Santokhi heeft vrijdagavond tijdens een persconferentie een oproep gedaan aan alle politieke partijen om bij het vormen van een nieuwe regering rekening te houden met een breed maatschappelijk draagvlak. “Niemand mag worden uitgesloten,” stelde hij als staatshoofd. Hij benadrukte dat er nog geen reden is om partijen te feliciteren, aangezien de officiële verkiezingsuitslag nog niet is bekendgemaakt. Ook de zetelverdeling in de ressortraden en districtsraad is nog niet afgerond.
Hoewel de VHP, ABOP, NPS en PL op 30 mei 2020 een samenwerkingsovereenkomst tekenden, gaf Santokhi – die ook voorzitter is van de VHP – aan het niet correct te vinden dat er nu al intentieverklaringen worden ondertekend. “De uitslag is nog niet definitief. Er is behoefte aan zorgvuldigheid,” vindt de president.
Santokhi riep de politieke partijen nadrukkelijk op om geen enkele partij uit te sluiten bij de gesprekken over coalitievorming. Op de vraag waarom hij in 2020 de NDP, toen goed voor 16 zetels, niet had benaderd, antwoordde hij dat hij toen geen president was. “Nu ben ik staatshoofd en ik doe vanuit die hoedanigheid een beroep op alle politieke partijen,” verklaarde hij.
Tijdens de persconferentie uitten journalisten hun misnoegen over het ontwijken van vragen. De president reageerde daarop met de opmerking: “Ik zal de VHP-voorzitter vragen om een aparte persconferentie te houden.” Daarmee erkende hij indirect dat er onder journalisten behoefte bestaat aan duidelijkheid vanuit de partijtop van de VHP.
Het staatshoofd stelde dat hij ruis en verdere polarisatie in de samenleving wil voorkomen. Daarom heeft hij, op basis van zijn verantwoordelijkheid en het Decreet Politieke Organisaties, een consultatieronde gehouden met verkiezingsautoriteiten en deelnemende politieke partijen. De verkiezingsautoriteiten gaven aan nog niet te beschikken over alle resultaten die nodig zijn om de samenleving volledig te informeren. Vanuit zijn verantwoordelijkheid achtte Santokhi het noodzakelijk om de huidige stand van zaken publiekelijk toe te lichten.
Hij maakte van de gelegenheid gebruik om te waarschuwen voor het risico van uitsluiting, waarmee hij duidelijk verwees naar de VHP, aangezien alle overige partijen inmiddels een intentieverklaring met de NDP hebben getekend. Hoewel Santokhi benadrukte dat hij als president sprak, gaf hij ook aan dat meerdere partijen bezig zijn met initiatieven voor coalitievorming. Op specifieke vragen daarover wilde hij echter niet ingaan.
Bij de aanwezige pers leefde sterk de indruk dat de persconferentie vooral bedoeld was om een politieke boodschap over te brengen aan andere partijen. Ook de VHP is – ondanks het feit dat de officiële uitslag nog niet is vastgesteld – actief bezig met gesprekken over een mogelijke coalitie. Zo zijn er ook gesprekken gevoerd met de NDP.
De president verwees onder meer naar het rapport van Moody’s Rating Agency, waarin wordt vastgesteld dat geen enkele partij over een meerderheid beschikt en dat er dus politieke onzekerheid heerst. Ook wees hij op de oproep van de Vereniging Surinaams Bedrijfsleven (VSB) voor goed bestuur en een stabiel investeringsklimaat.
Santokhi verklaarde dat hij erop zal toezien dat de cruciale data over het vaststellen van de verkiezingsuitslag door het Centraal Hoofdstembureau (CHS) en de al dan niet bindend verklaring daarvan door het Onafhankelijk Kiesbureau (OKB) worden gehaald. Om de hertellingen in Paramaribo en Wanica te bespoedigen, zullen er extra uren worden gemaakt. In Nickerie zijn de hertellingen inmiddels afgerond zonder noemenswaardige bevindingen. In Wanica en Paramaribo zijn de werkzaamheden nog volop gaande.
https://www.starnieuws.com/index.php/welcome/index/nieuwsitem/86664
- 30 MEI 2025
Het volk heeft niet gesproken – het is verdeeld en verward
Na elke verkiezing horen we het bekende zinnetje: “Het volk heeft gesproken.” Maar wat als dat deze keer niet klopt? Wat als de verkiezingsuitslag geen duidelijke richting aangeeft, maar vooral verwarring, verdeeldheid en wantrouwen blootlegt? In Suriname lijkt dat nu het geval.
De recente uitslag laat zien dat het electoraat geen sterke voorkeur heeft uitgesproken voor een bepaalde partij of leider. Er is geen overtuigend mandaat. De politieke realiteit lijkt eerder te wijzen op een bevolking die niet weet wat ze wil, dan op een weloverwogen keuze voor samenwerking of beleid.
De verdeeldheid komt duidelijk naar voren in de verschillende prioriteiten van de grootste partijen. De VHP benadrukt macro-economische stabiliteit, schuldsanering en internationale samenwerking. De NDP legt juist de nadruk op sociale ondersteuning, subsidies en behoud van banen – en staat bovendien meer open voor het aangaan van nieuwe leningen om die maatregelen te financieren. Beide visies hebben hun waarde, maar afzonderlijk bieden ze geen houdbare oplossing. Stabiliteit zonder productie en werkgelegenheid leidt tot sociale spanningen. Sociale voorzieningen zonder economische draagkracht – en gefinancierd met schulden – zijn op termijn niet vol te houden.
Het probleem ligt dus niet alleen bij de politieke partijen, maar ook bij de kiezer. Veel mensen lijken hun stem te baseren op partijtrouw, populistische beloften of kortetermijnbelangen, in plaats van op inhoudelijk beleid of een langetermijnvisie. En dat is begrijpelijk in een tijd van economische onzekerheid, maar het is ook riskant. Want als het volk geen duidelijke koers uitzet, blijft het land stuurloos.
Wat deze verkiezing pijnlijk duidelijk maakt, is dat we als samenleving in een soort politieke identiteitscrisis zitten. Er is geen gemeenschappelijke visie op de toekomst. Geen collectieve richting. Alleen verdeeldheid – en dat vraagt meer dan een coalitieakkoord om op te lossen.
Als we als land vooruit willen, moeten alle betrokkenen hun rol serieus nemen. Politieke partijen moeten transparanter en eerlijker zijn over hun plannen. De media hebben een taak in het bevorderen van politieke bewustwording en educatie. En wij, de burgers, moeten ons beter informeren, kritischer zijn en verder durven denken dan de verkiezingsdag.
De stem van het volk kan pas echt iets betekenen als die gebaseerd is op inzicht, visie en verantwoordelijkheid. Verdeeldheid vraagt om meer dan politieke rekensommen. Het vraagt om leiderschap. Om moed. En om een samenleving die weet waar ze naartoe wil.
Niel Kalpoe
https://www.starnieuws.com/index.php/welcome/index/nieuwsitem/86632
- 30 MEI 2025
Hypocrisie in plaats van principe
Imro L. Smith roept nu op tot nationale samenwerking tussen de NDP en de VHP, en wijst maatschappelijke organisaties aan als bruggenbouwers. Op zich klinkt dat mooi. Maar wie even terugkijkt naar de verkiezingen van 2020, kan zich slechts afvragen: waar was deze oproep toen?
In 2020 behaalde de VHP 20 zetels en de NDP 16 – waarmee de NDP de tweede grootste partij was én als enige partij volksvertegenwoordigers uit alle 10 districten van Suriname leverde. Toch was er toen geen oproep van de heer Smith aan de VHP om te zoeken naar nationale eenheid. Er kwam geen pleidooi voor brede samenwerking, geen oproep aan maatschappelijke organisaties om een brug te slaan tussen de twee grootste politieke partijen. In plaats daarvan zweeg men toen, of erger: werd het pad van polarisatie ondersteund.
Vandaag, nu de kaarten anders liggen en de NDP wederom sterk uit de verkiezingen komt – met wederom landelijke dekking – wordt ineens wél gepleit voor dialoog. Dat is geen consistent leiderschap of nationale verantwoordelijkheid. Dat is selectieve betrokkenheid en politieke hypocrisie.
Wie werkelijk staat voor nationale eenheid en brede samenwerking, doet dat principieel en niet alleen als het politiek gelegen komt. Wie in 2020 zweeg toen samenwerking nodig en logisch was, moet nu niet doen alsof hij het morele kompas van het maatschappelijk middenveld vertegenwoordigt.
Het is bekend dat de NDP altijd openstaat voor samenwerking in het belang van het land. Maar die samenwerking moet gebaseerd zijn op wederzijds respect, eerlijkheid en gelijke behandeling – niet op politieke opportuniteit, hypocrisie en machtswellust.
Ons land heeft rust en stabiliteit nodig, ja. Maar ook politieke eerlijkheid. Laten we daar beginnen.
Ricardo Panka
https://www.starnieuws.com/index.php/welcome/index/nieuwsitem/86653
- 29 MEI 23:00
Oproep aan maatschappelijke organisaties: bevorder dialoog NDP-VHP
In het licht van de recente verkiezingsuitslag, waarbij de NDP en de VHP gezamenlijk een tweederdemeerderheid en het grootste aantal zetels hebben behaald, is het tijd voor bezinning én actie. Een samenwerking tussen deze twee grote politieke partijen zou Suriname de stabiliteit, daadkracht en een breed draagvlak kunnen bieden die het land nu hard nodig heeft.
Maatschappelijke organisaties – zoals het bedrijfsleven, de vakbeweging, jongerenorganisaties, vrouwenorganisaties, en andere maatschappelijke actoren – hoeven daarbij niet passief toe te kijken hoe de politieke ontwikkelingen zich voltrekken. Integendeel, juist in deze fase is hun rol van groot belang. Zij kunnen en mógen het initiatief nemen om de politieke dialoog tussen de NDP en de VHP te bevorderen.
Zij vertegenwoordigen immers brede groepen binnen de samenleving, wiens welzijn, bestaanszekerheid en toekomst mede afhangen van de koers die de politieke leiders varen. Door bruggen te slaan en aan te dringen op samenwerking in het landsbelang, kunnen maatschappelijke organisaties bijdragen aan een politieke cultuur van overleg, gezamenlijke verantwoordelijkheid en constructief leiderschap. Het is tijd om leiderschap te tonen, niet alleen binnen de politiek, maar ook binnen het maatschappelijk middenveld. Het initiatief nemen is geen keuze, het is een verantwoordelijkheid.
De recente verkiezingsuitslag laat zien dat de NDP en de VHP samen een tweederdemeerderheid in De Nationale Assemblee hebben behaald. Zij beschikken niet alleen over de meeste zetels, maar vertegenwoordigen ook de grootste groepen binnen onze samenleving. In plaats van versnipperde coalities met kleine partijen, zou een brede samenwerking tussen deze twee grote politieke blokken een krachtige stap kunnen zijn richting nationale stabiliteit, consistent beleid en duurzame ontwikkeling.
Een gezamenlijke regering van de NDP en VHP zou de mogelijkheid bieden om te breken met de vaak fragiele en onstabiele coalities van het verleden. In plaats van politiek gemanoeuvreer en korte-termijnbelangen, zou de focus kunnen liggen op beleidscontinuïteit van wat goed is, herstel van vertrouwen in de overheid en in de politiek, evenals het nemen van gezamenlijke verantwoordelijkheid voor de toekomst van Suriname.
Kracht van maatschappelijke organisaties
Het bedrijfsleven, de vakbeweging, jongerenorganisaties, vrouwenorganisaties, religieuze en culturele instellingen – ze vormen samen de ruggengraat van onze samenleving. In deze historische fase zouden zij een verbindende rol kunnen spelen door:
• Een open dialoog te bevorderen tussen de NDP en VHP, gericht op het nationaal belang in plaats van partijpolitiek gewin.
• Een gezamenlijke oproep te doen tot politieke volwassenheid en samenwerking, waarin verschillen worden overbrugd omwille van het algemeen belang.
• Inbreng te leveren bij het opstellen van een breed gedragen regeerakkoord, waarbij maatschappelijke prioriteiten – zoals onderwijs, gezondheidszorg, werkgelegenheid, corruptiebestrijding en rechtszekerheid – centraal staan.
• Een onafhankelijke waakhondfunctie te vervullen, zodat politieke samenwerking ook gepaard gaat met transparantie, burgerbetrokkenheid en wederzijds respect.
Suriname heeft nood aan rust, herstel en perspectief. De kiezers hebben een krachtig signaal afgegeven: ze willen leiderschap dat boven partijbelangen uitstijgt. Nu is het moment voor de NDP en VHP om die verantwoordelijkheid samen op te nemen. En het is aan ons allemaal – maatschappelijk middenveld, burgers en instellingen – om dat proces te ondersteunen en te bewaken.
Laten we bouwen aan een politiek waarin samenwerking geen zwakte is, maar een teken van kracht en volwassenheid voor Suriname.
Imro L. Smith
https://www.starnieuws.com/index.php/welcome/index/nieuwsitem/86642
- 29 MEI 2025
Het volk kiest vooral voor NDP en VHP
Het vouwen en ontvouwen van stembiljetten is nog niet helemaal voorbij, omdat er hertellingen plaatsvinden. Maar vlaggen, verkiezingsborden en parlementskandidaten die je recht in de ogen kijken, kunnen terug in de kast. De electorale koek is bijna ‘broederlijk’ verdeeld tussen NDP en VHP. De officieuze telling was een cliffhanger, waarbij de NDP steeds voorop lag, op de voet gevolgd door de VHP, maar niet ingehaald kon worden. De verkiezingsuitslag is nog niet officieel. Volgens de voorlopige uitslag heeft de NDP ruim vijfduizend stemmen meer behaald dan de VHP. De NDP heeft in elk geval bewezen waar ze goed in is: organiseren, propaganda maken en communiceren. Het lijkt er sterk op dat de VHP haar twintig zetels niet heeft kunnen verdedigen en is gezakt naar voorlopig zeventien. Geen harde klap, maar wel een gevoelige tik op de vingers.
Van een verpletterende overwinning van een politieke partij is geen sprake. De NDP heeft nipt gewonnen, niet adembenemend. Santokhi heeft voorlopig de meeste voorkeurstemmen gekregen. Ondanks zetelwinst stelt de NPS teleur. Ze slaagde er niet in de ontevreden kiezers naar zich toe te trekken. De antiregeringsstemmen lijken vooral naar de NDP te zijn gegaan. De partijen die geen zetels hebben gewonnen zijn ‘dood’ (over vijf jaar weten we of ze zijn begraven, gecremeerd of misschien weer tot leven gewekt).
De NDP en de VHP hebben straks een tweederdemeerderheid in het parlement. Alsof de kiezers een tweeledige boodschap hebben gegeven: ga samenwerken, a bun wroko mus go doro en a system mus kenki. De begrotingsdiscipline moet doorgaan, maar de gewone man moet meer aandacht krijgen. Maar onlangs hebben NDP, NPS, BEP, A20, PL en ABOP op basis van de officieuze telling een intentieverklaring getekend tot coalitievorming. Ik weet niet welke gedachte precies hierachter schuilt, maar politieke of persoonlijke rancune tegen de VHP of haar leider speelt mogelijk ook een rol.
Volgens de officieuze opkomst heeft ongeveer dertig procent van de kiezers niet gestemd. Voor een deel is niet-stemmen een van de weinige wegen van verzet die nog openstaan. Veel niet-stemmers lijden aan het symptoom politieke hopeloosheid. Ze zien door de jaren heen de politieke onwil om corruptie grondig aan te pakken. Corruptie bestrijden lijkt moeilijker dan ontsnappen uit Santo Boma. Niet-stemmers krijgen weer hoop wanneer beloftes worden omgezet in daden en DNA niet blaft maar bijt. Corrupte beerputten moeten niet met parfum worden besprenkeld, maar compleet worden opgeruimd.
Volgens de voorlopige telling heeft Santokhi dus de meeste voorkeurstemmen gekregen. Dit is verrassend, want hij heeft heel wat antipathie opgewekt, niet alleen door zijn gedurfde, keiharde maatregelen om de zinkende economie te redden, maar ook door de schandalen en de blunders die hij nogal arrogant heeft weggewuifd. Het is een beetje zuur voor hem dat zijn motor voorlopig is uitgevallen door de verkiezingsuitslag. Hij heeft Suriname macro-economisch gestabiliseerd en uit zijn internationale isolement gehaald. Hij bracht het licht terug, maar blijkbaar niet genoeg verlichting. De kosten van levensonderhoud bijten hard en hebben de VHP zetels gekost.
Racisme op social media was prevalent tijdens de afgelopen verkiezingscampagnes en niemand kan precies zeggen welk effect dit heeft gehad op de verkiezingsuitslag. Ik kan hierover kort zijn: de meesten die anderen van racisme beschuldigen, zijn zelf racistisch. Hun racisme is als slechte adem – je ruikt het zelf niet.
Met de verkiezingsuitslag gebaart het volk dus dat de NDP en de VHP moeten samenwerken om het huis op de solide fundering goed af te bouwen, want er is nog veel werk aan de winkel voordat de miljarden en miljarden na 2028 binnenstromen. Voor stabiliteit heeft Suriname een regering nodig die zowel numeriek als politiek werkt. Maar de NDP heeft een sluwe zet gedaan op het schaakbord. Ze kiest voor de overige partijen om een coalitie te vormen, want die kunnen helpen om haar kandidaat tot president te kiezen. De kleine partijen zijn ook makkelijker onder de duim te houden. Wie te veel praatjes heeft, kan zo worden bedankt, want er blijven genoeg zetels over. Maar een kabinet met zoveel partijen wordt wel wankel.
Hoe dan ook, de nieuwe regering zal een eerlijk verhaal moeten vertellen: dat een land na decennia van verwaarlozing niet snel weer op de rails kan komen. De overheidscommunicatie moet direct met een flinke dosis realisme worden geïnjecteerd. De nieuwe regering zal zichtbaar en tastbaar moeten ‘leveren’.
De merken paars en oranje hebben bewezen de sterkste te zijn. In beide partijen heeft een middenklasse een politieke thuisbasis gevonden. De NDP wordt alvast gefeliciteerd met haar zetelwinst en Santokhi met zijn troostprijs als voorlopige winnaar van de voorkeursstem. We wachten de officiële uitslag af.
D. Balraadjsing
https://www.starnieuws.com/index.php/welcome/index/nieuwsitem/86628